Μπισμπίκης: Ναι, με βοήθηκε η στάμπα του ωραίου αλλά δεν επαναπαύτηκα ποτέ
Για ένα θέμα-ταμπου όπως ο αυτισμός και η τηλεοπτική Λέξη που δε λες που πρωταγωνίστησε αλλά και τους ερωτικούς δαιδάλους της Δεσποινίς Τζούλια που παίζει στο θέατρο
Στην τηλεόραση ήταν μέχρι πριν από λίγες μέρες ο Γιάννης. Ο πατέρας του 7χρονου Παυλή που διαγνώσθηκε με αυτισμό και πολεμά με ένα θέμα ταμπού στην ελληνική κοινωνία. Στο θέατρο είναι εδώ και λίγες μέρες ο Ζαν. Ο υπηρέτης της «Δεσποινίδος Τζούλια» του Στρίνμπεργκ που ανεβαίνει στον Τεχνοχώρο Cartel. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, Βασίλης Μπσιμπίκης, βρέθηκε στο στούντιο του THETOC και άνοιξε την καρδιά του:
– Πως και πιστεύεις ότι αυτή η σειρά κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία από την τηλεόραση του Alpha;
«Δικαίως γιατί είχε ένα στόχο να αφυπνίσει την κοινωνία σε σχέση με το ταμπού που λέγεται αυτισμός και νομίζω ότι πέτυχε το στόχο του. ΄Ηταν μια εξαιρετική σειρά με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη που είχε κάνει “Το Νησί” με εξαιρετική ποιότητα, με εξαιρετικούς ηθοποιούς, εξαιρετικό σενάριο κι ήμουν ευτυχής που βρέθηκα σ’ αυτή τη συγκυρία»
– «Η λέξη που δεν λες» καθρεφτίζει προβλήματα που είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία;
«Ναί, έχει να κάνει με θέματα ταμπού στην ελληνική κοινωνία. Περισσότερο είχε να κάνει με τις σχέσεις των ανθρώπων και πως διαχειρίζονται ένα τέτοιο πρόβλημα και νομίζω ότι απενοχοποίησε. Ερχονται άνθρωποι που έχουν παιδιά τα οποία έχουν διαγνωσθεί με αυτισμό και μου μιλούν και μ’ ευχαριστούν που “έβγαλα” αυτό το θέμα προς τα έξω».
– Για τα γυρίσματα έζησες ένα διάστημα στα Μεγάλ Χωράφια,ένα χωριό έξω από τα Χανιά;
«Ναί, ήμουν 7 μήνες εκεί στο σπίτι που μου βρήκε το σπίτι η παραγωγή κι ήμουν πολύ τυχερός γιατί γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους, τον Αντρέα, τον Αντώνη, τον Μανώλη, το Βασιλάκη κι όλα τα παιδιά και θέλω να τους αγιερώσω και μια μαντινάδα: “Oι φίλοι δεν λένε ευχαριστώ, οι φίλοι δε χρωστούνε. Στα πάρε και στα δώσε τους τεφτέρια δεν κρατούνε…”»
– Εσύ Βασίλη έχεις παιδιά; Αν σου έλεγαν να διαλέξεις, να μην κάνεις ποτέ παιδί ή να μεγαλώσεις ένα αυτιστικό παιδί, τι θα διάλεγες;
«Δύσκολη ερώτηση, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Αν γεννιόταν με αυτισμό σίγουρα θα αποδεχόμουν το γεγονός, θα προσπαθούσα να μπω στον κόσμο του και να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο χαρούμενο κι ευτυχισμένο».
– Από τις 17 Φεβρουαρίου, ωστόσο, στο Τεχνοχώρο Cartel δίνεις το παρών μέσα από ένα έργο κλασσικού δραματολογίου. Ποιο είναι αυτό;
«Το “Δεσπινίς Τζούλια” του Στρίνμπεργκ. Εκεί υποδύομαι έναν υπηρέτη που αποπλανεί την κυρία του να σκοπό να της πάρει την περιουσία αλλά αφ’ ης στιγμής εκείνη αρνείται εκείνος την αποδομεί με τέτοιο τρόπο που συντελείται ένας ψυχικός φόνος. Στο τέλος αυτοκτονεί αυτή η κοπέλα».
– Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, η διασκευή, η σκηνοθεσία, ή η ερμηνεία;
«Δεν λέω τον εαυτό μου σκηνοθέτη. Είμαι ένα μέλος της ομάδας που την ώρα των προβών κρατούσα την εποπτεία του πράγματος. Το Τεχνοχώρος Cartel είναι μια ομάδα που όλοι κάνουν τα πάντα. Φτιάχνουμε και τα σκηνικά, και τα κοστούμια. Aυτοσκηνοθετούμαστε, γι αυτό λέω πως δεν είμαι σκηνοθέτης».
– Στην Ελλάδα τελικά μπορεί να πετύχει η συλλογικότητα;
«Με την κρίση κι όλο αυτό που μας συμβαίνει πίστευα ότι στην Ελλάδα θα υπήρχε μια κάποια αλληλεγγύη. Δυστυχώς υπάρχει μεγαλύτερη ανθρωποφαγία, γινόμαστε πιο σκληροί, πιο εγωΐστές, αλλά σε πολύ μικρές ομάδες ίσως και να γίνεται».
– Σ’ έχει βοηθήσει στην καριέρα σου η «σφραγίδα» του ωραίου;
«Προφανώς και μ’ έχει βοηθήσει η “στάμπα” του ωραίου. Σίγουρα μου άνοιξε κάποιες πόρτες στα πρώτα μου βήματα. Κι οι ρόλοι που έπαιζα ήταν ρόλοι του ωραίου, του “γκόμενου”. Δεν επαναπαύτηκα, όμως, σ’ αυτό. Δούλεψα πολύ πάνω στην τέχνη μου. Και τώρα δεν με ενοχλεί αυτή η σφραγίδα. Δεν νομίζω ότι την έχω κιόλας. Δεν έχω στίγμα, δεν ανήκω κάπου. Οι περισσότεροι με θεωρούν καλό ηθοποιό και με παίρνουν όχι γιατί έχω το στίγμα του ανθρώπου που παίζω σε σαπουνόπερες. Βέβαια ένας παραγωγός με πήρε σε μια κουλτουριάρικη παραγωγή επειδή είχα παίξει στα “Μυστικά της Εδέμ”. Δεν τον ένοιαζε που είχα παίξει στο “Λεωφορείον ο Πόθος”».
Πηγή:thetoc.gr
