Η ιστορία της μούντζας, είναι πιο πολύπλοκη απ’ ότι νομίζουμε

Η μούντζα είναι ευρέως διαδεδομένη όπου ζουν Έλληνες ως  υβριστική χειρονομία. Είναι γνωστή και ως φάσκελο.
Η μούντζα γίνεται με την παλάμη του χεριού. Ο υβρίζων τείνει το χέρι του προς τον υβριζόμενο και «δείχνει» σε αυτόν την ανοιχτή του παλάμη ενώ τα δάκτυλα του χεριού του είναι τεντωμένα. Ο υβρίζων πρέπει να δίνει την εντύπωση πως κολλάει το χέρι του στο πρόσωπο του υβριζόμενου, όσο μακριά και να βρίσκεται. Προκειμένου να δοθεί έμφαση, κάποιες φορές η μούντζα γίνεται με τα δύο χέρια. Σε αυτή την περίπτωση οι δύο παλάμες του υβρίζοντος είναι η μία πίσω από την άλλη, ενώ η μπροστινή παλάμη είναι σταθερή και η άλλη πέφτει πάνω της από την πίσω μεριά.

Η μούντζα συνοδεύεται συχνά από επιφωνήματα και υβριστικές φράσεις όπως «να!», «όρσε!», «να μαλάκα!», «πάρ’τα να μη στα χρωστάω» κ.ά..

Η μούντζα περιγράφεται ειρωνικά ως το «παράσημο της ανοιχτής παλάμης». Πρέπει να σημειωθεί πως όσο πιο κοντά στο πρόσωπο του υβριζόμενου πλησιάσει το χέρι, τόσο μεγαλύτερη απαξίωση εκφράζει.

Σημειώνεται επίσης ότι συχνά η αντίδραση του υβριζόμενου μπορεί να είναι είτε της ίδιας μορφής (μούντζα), αλλά και πολύ εντονότερη, είτε φραστική, χειρονομία ή και χειροδικία.

Η ιστορία της μούντζας ξεκινά από την εποχή του Βυζαντίου, και συγκεκριμένα σε μία ποινή που εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις ασήμαντων παραπτωμάτων. Ο δικαστής έβαζε το χέρι του σε στάχτη και λέρωνε (μουντζούρωνε) το πρόσωπο του τιμωρούμενου, διαπομπεύοντάς τον με αυτόν τον τρόπο.

Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι η χρήση της μούντζας χρονολογείται πολύ παλιότερα, στην Αρχαία Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή, μία χειρονομία αντίστοιχη της μούντζας χρησιμοποιούταν αρχικά στα Ελευσίνια μυστήρια και συνοδευόταν από κατάρες που απευθύνονταν προς τον «εχθρό», το «Κακό» κ.λ.π., φράσεις δηλωτικές της αποπομπής στο ανάθεμα. Ωστόσο, αυτή η άποψη για την προέλευση της μούντζας αμφισβητήθηκε.

Πρόκειται για κίνηση ανάλογη με την ρίψη λίθου του αναθέματος σε κολωνό λίθων, που δημιουργούσαν με την ρίψη λίθων κατά του αναθεματιζομένου.

Τρίτη άποψη είναι ότι η μούντζα ή φάσκελο (παλαιότερο “σφάκελο” και “στρούντζος” και “πούλος”) ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα ως χειρονομία που απεικόνιζε το γυναικείο αιδοίο ή την ερωτική πράξη. Όπως αναφέρει ο Οβίδιος, ο υβριστής δεν είχε τότε ανοιχτά όλα τα δάχτυλα του χεριού, αλλά είχε τεντωμένο τον αντίχειρα και καθέτως προτεταμένο τον δείκτη και τον μέσο, κρατώντας τα υπόλοιπα δύο δάχτυλα κλειστά σε γροθιά. Όπως αναφέρει ο ίδιος οι Έλληνες αποκαλούσαν αυτή τη χειρονομία σύκο και οι Ρωμαίοι στην αρχή νόμιζαν ότι με αυτή τη χειρονομία οι Έλληνες ξόρκιζαν δαιμονικές δυνάμεις, επειδή σε άλλους λαούς η επίδειξη της παλάμης και η παρόμοια χρήση των δακτύλων ήταν συνυφασμένη με κατάρες και εξορκισμούς. Εντούτοις στην πραγματικότητα ήταν βαριά ύβρις και έκφραση περιφρόνησης που επιβίωσε με άλλη μορφή και στο Βυζάντιο (στις διαπομπεύσεις).

Η κίνηση εκφράζει βαριά περιφρόνηση, μαζί δε και κατάρα για αποπομπή και εξαφάνιση.