Προσκύνημα στην ιερά μονή του Οσίου Παταπίου [Video]

Σήμερα 8 Δεκεμβρίου η εκκλησία μας εορτάζει την κοίμηση του Οσίου Παταπίου. Πλήθος πιστών τίμησε και φέτος τον Όσιο Πατάπιο. Άλλοι πήγαιναν να προσκυνήσουν γονυπετείς, άλλοι με ευλάβεια αλλά χωρίς υπερβολές, άλλοι έκλαιγαν, άλλοι γελούσαν και μιλούσαν για άσχετα, άλλοι άναβαν κεράκι, άλλοι 10 κεράκια, άλλοι έκαναν check in στο προαύλιο. Ο καθένας όπως ένιωθε, αλλά όλοι με μια ελπίδα, με πίστη και φυσικά με αγάπη για τον Άγιο.
Όσο πιο κοντά πλησίαζε κάποιος στο σπήλαιο όπου βρίσκεται το σκήνωμα του Οσίου, τόσο πιο πολύ αισθανόταν να τον διαπερνά μια περίεργη συγκίνηση με μία δόση δέους. Αυτό όμως ας μην το περιγράψω περισσότερο, τα λόγια δύσκολα αποτυπώνουν το βαθύ συναίσθημα που βιώνει ο κάθε πιστός.

Ας περάσω στα πιο βατά – τα εγκόσμια:  Μέρος της διαδικασίας ήταν και η δοκιμασία της επικίνδυνης διαδρομής ειδικά όταν ανεβαίνει το όχημά σου ήσυχα ήσυχα και έρχεται καταπάνω σου κάποιος με φόρα μπαίνοντας μάλιστα στη δική σου πλευρά του οδοστρώματος.
Επιτέλους με τη βοήθεια του Θεού φτάνεις στο μοναστήρι και έρχεται η ταλαιπωρία της στάθμευσης. Οι οδηγοί μπλοκάροντας την κίνηση προσπαθούν να βρουν μια θέση όσο πιο κοντά γινόταν, αν μπορούσαν θα ανέβαιναν και όλα τα σκαλιά με το αυτοκίνητο. Ο χώρος μπροστά με 2 πούλμαν και όλα τ’ άλλα να μην μπορούν να κινηθούν. Έφτασε η αστυνομία για να ξεμπλοκάρει την κίνηση και να στρίψει τα λεωφορεία (ένας Θεός ξέρει πως κατάφεραν να πάρουν τη στροφή σε ένα τόσο δύσκολο και ασφυκτικά στενό σημείο), μετά αναμονή για να μπορέσουν να φύγουν τα οχήματα που είχαν σταθμεύσει πιο κοντά αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν αφού τους έκλειναν το δρόμοι άλλοι που ανέβαιναν. Σινιάλα, κόρνες, οπισθοπορεία πολλών μέτρων. Θυμάμαι 5 χρόνια πριν ένας φίλος περιέγραφε ακριβώς την ίδια κατάσταση, από τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Κανένα συμπέρασμα, ελλιπής προνοητικότητα, το πιο απλό που θα μπορούσε να γίνει είναι κάποιος να ενημερώνει κοντά στις κεραίες ότι δεν έχει θέσεις να μην ανεβαίνουν. Με λίγα λόγια: “Μην πας, θα κολλήσεις και θα κολλήσεις και τους άλλους”.
Θα μου πει κάποιος κι αν οι μεγαλύτεροι δυσκολεύονται να περπατήσουν μεγάλες αποστάσεις; Τι να κάνουν;Λογικό.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ας πλησιάσουν κι ας παρκάρουν, δεν χρειάζεται καν να τους συντονίζει κάποιος, όλοι μας ξέρουμε αν μπορούμε ή όχι να διανύσουμε μια απόσταση. Θρησκεία δεν είναι μόνο το προσκύνημα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η έμπρακτη αγάπη και ο αυθόρμητος σεβασμός στον διπλανό μας. Κάνοντας και αυτοκριτική σκέφτομαι πως εμείς οι υπόλοιποι που Δόξα το Θεό μπορούμε, την επόμενη φορά ας το δούμε σαν μέρος του τάματος και ας περπατήσουμε, όσο περπατάμε ας συλλογιστούμε, ας προετοιμαστούμε με τη σκέψη μας γι’ αυτό που πάμε να ζήσουμε. Καλό θα κάνει.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως εδώ απλά καταθέτω μια άποψη, δεν το παίζω ειδική και δεν θέλω να ρίξω σκιά σε μία τόσο όμορφη εσωτερική εμπειρία, δεν μπορώ όμως και να παραβλέψω μια κατάσταση που μπορεί να βελτιωθεί εύκολα και που μπορεί να αφήνει μόνο το γαλήνιο συναίσθημα που αρμόζει στους πιστούς και ιδιαίτερα μια τέτοια ημέρα.