Ο Τάκης Παρασκευόπουλος (Τάκαρος) και οι υποστηρικτές του κάνουν την αλληλεγγύη πράξη!
Ανοίγω το τηλέφωνο ένα πρωί και από συνήθεια μπαίνω facebook να δω τι συμβαίνει γύρω, τι έχασα όσο κοιμόμουν; Διαπιστώνω όχι πολλά πράγματα: ειδήσεις, check in με φαγητό και μια, ας μου επιτραπεί η έκφραση, επίδειξη καλοπέρασης. Μετά σκρολλάροντας βλέπω διάφορα αδιάφορα ωραιοπαθή.
Κι εκεί που είμαι έτοιμη να βγω από το facebook αφού περιηγήθηκα στην επικαιρότητα, αφού είδα ανθρώπους με λυμένα τα προβλήματά τους να απολαμβάνουν στιγμές καλοπέρασης, το μάτι μου μένει σε ένα post: ένα απλό γεμάτο ευγνωμοσύνη και καλοσύνη post που ευγενικά και λιτά ευχαριστεί όσους βοηθούν σε μια προσπάθεια διακριτική που εξασφαλίζει τα απαραίτητα υλικά αγαθά σε ανθρώπους που δεν τα έχουν, σε ανθρώπους σαν κι εμάς ίσως λίγο πιο άτυχους, που τους βοήθησαν άνθρωποι σαν κι εμάς αλλά ίσως λίγο πιο ευαίσθητοι από εμάς.
“Καλησπέρα!χρειάζεσαι την βοήθεια κάποιων για να βοηθήσεις κάποιους άλλους και παίρνεις 2 τηλέφωνα και στέλνεις 5 μηνύματα και αυτο που παίρνεις πίσω είναι ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ και αμέριστη προσφορά χωρίς αντάλλαγμα(Ο ένας….τακαρε Ελα το πρωί και πάρε αυτά να τα πας η άλλη…σου έστειλα κάποια λεφτά να τα δώσεις τωρα,τρίτο άτομο θα στα έχω κρεμάσει στην εξώπορτα και ότι άλλο χρειαστείς μου λέει στείλε μου) συμπερασμα:σε αυτήν την χώρα με αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μας λυγίσει ΤΙΠΟΤΑ…”
Το post αυτό το είδα στο προφίλ του γνωστού σε όλους μας Τάκη Παρασκευόπουλου που είναι ο βασικός συντελεστής και εμπνευστής αυτής της ομάδας αληθινών αλληλέγγυων ανθρώπων. Ο Τάκης γνωρίζει από παλιά ποιοι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη, δίπλα του ο κ Γιάνης Μπούρος, η κα Αλεξάνδρα Παππά, η κα Κατερίνα Ελευθερίου, η κα Φωφώ Παππά, ο κ Πάνος Παπαθανασίου και ο κ Παναγιώτης Σιώκος .
Είναι πράγματι συγκινητικό το πως νιώθουν τις δυσκολίες του διπλανού, ενός διπλανού που μπορεί και να μην το λέει από περηφάνια, αλλά χρειάζεται την προσφορά τους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν δουν τη δυσκολία του άλλου δεν γυρνάνε την πλάτη, δεν παρηγορούνται με δικαιολογίες, αλλά κάνουν το αυθόρμητο αυτονόητο για όποιον θέλει να λέγεται άνθρωπος και μπορεί αλλά κυρίως θέλει να προσφέρει. Το ξέρω ότι ίσως δεν θα έπρεπε να αναφέρω τα ονόματα αλλά το κάνω για να μπορεί ο καθένας που θέλει να συμβάλει έστω ελάχιστα, να επικοινωνήσει με την ομάδα. Οι ίδιοι δεν θα βγουν να διατυμπανίζουν το έργο τους. Τους αρκεί ένα χαμόγελο, ένα χαμηλόφωνο «ευχαριστώ» που ακούνε κάποιες φορές όταν φέρνουν τα απαραίτητα, ανάμεσά σε αυτά τα απαραίτητα είναι και η ελπίδα.
Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν με ευχές που γίνονται πράξη!
