Pablo Pineda: ο πρώτος δάσκαλος με σύνδρομο Down

Στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Το όνειρό του να εργαστεί ως δάσκαλος απέχει τέσσερις εξετάσεις ακόμη.

Ταλαιπωρήθηκε πολύ για να τα καταφέρει, γιατί εκτός από τον πονοκέφαλο των μαθημάτων και των υποχρεώσεων, ο ίδιος έπρεπε να παλέψει και με τα προσωπικά του προβλήματα.

Σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στη WELT ONLINE μίλησε για τη δύναμη της θέλησης και το σύνδρομο Down.

«Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν μου εξήγησε τη γενετική του συνδρόμου Down. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις: “Είμαι χαζός;” Απάντησε: “Όχι.” “Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;” Απάντησε: “Κανένα πρόβλημα”. Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα».

Mίλησε για τα όνειρά του: «Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. Ήθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος, γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος».

Θέλει να αποδείξει σε όλους πως ένα άτομο με σύνδρομο Down μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί η καρδιά του. «Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και να τους πει: “Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό”. Και τα Μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα Μέσα – μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα».

Ο Pablo δίνει τη δική του εξήγηση για το ρατσισμό: «Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι το ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. Λόγω της έλλειψης κατανόησης κολλά κάποιος/α ταμπέλες: “οι ομοφυλόφιλοι”, “οι ξένοι/μετανάστες” και φτάνει μέχρι το σημείο “οι γυναίκες”. Χωρίζουν σε ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν το διαφορετικό. Το απομονώνουν, το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα, προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις, όπως “discapacidad” (ανικανότητα) στα ισπανικά για να δηλωθεί η έννοια της υστέρησης ή καθυστέρησης…».

Τι μήνυμα θέλει να δώσει στον κόσμο; «Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας».