Για την ελευθερία του λόγου σε τοιχογραφίες και σε ΜΜΕ

Σήμερα που έχουν ανοίξει οι ουρανοί και μας προκαλούν για προφητείες, θα συγκρατήσω την επιθυμία μου να φανώ ενήμερη για τις εξελίξεις και δεν θα προφητεύσω γεγονότα που κατά πάσα πιθανότητα θα συμβούν στο εγγύς μέλλον. Θυσιάζω και ένα καλό λογοπαίγνιο, αλλά τι να κάνω; Πρέπει. Σήμερα θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μια σκέψη που έκανα διαβάζοντας ένα άρθρο και μετά κάπου αλλού έναν σχολιασμό για «ήξεις αφήξεις».

Παίρνοντας αφορμή από αυτό λοιπόν θα ήθελα να γενικεύσω κάπως και να μιλήσω για την ελευθερία της έκφρασης. Ίσως είναι ένα θέμα μπανάλ, τώρα τελευταία έχω μια τάση να λέω χιλιοειπωμένα ίσως φταίει το ότι μεγαλώνω ίσως φταίει το ότι μαθαίνω με τα χρόνια ότι είναι καλύτερο να σιωπάς και επιβεβαιώνομαι στη σκέψη μου ότι η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν όσοι μοιράζονται μαζί σου μυστικά είναι πολύτιμη σε βαθμό που δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση του … να το γράψεις πρώτος. 
Ο γραπτός μου λόγος σήμερα μάλλον μοιάζει περισσότερο με το λόγο μου στην εκπομπή, αλλά κάπως θέλω να γράψω σαν να σας μιλάω, χωρίς να αλλάξω ούτε λέξη. Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ελευθερία του λόγου. Αρχικά να πούμε ότι ο λόγος μας πολλές φορές μπορεί να επαναλαμβάνει κάτι το οποίο το είδαμε, το ακούσαμε ή και το διαβάσαμε αλλού. Γράφουμε για παράδειγμα ένα άρθρο βάζουμε μια φωτογραφία και μετά μπορεί να ανακαλύψουμε ότι κάποιος το είχε γράψει πριν από εμάς, ίσως ένα ΜΜΕ με μικρότερη επισκεψιμότητα ίσως κάποιο πανελλαδικής επισκεψιμότητας site. Γιατί λοιπόν αναπαράγουμε ξένες σκέψεις ως δικές μας; Ίσως ασυναίσθητα κάποτε το διαβάσαμε το ξεχάσαμε και σήμερα μας φαίνεται δικό μας, ίσως επειδή φτάσαμε κι εμείς σήμερα στο συμπέρασμα που κάποτε έφτασε κάποιος άλλος και όντως συμπεράναμε τα ίδια βάσει λογικής, ίσως επειδή θέλουμε να ενισχύσουμε μια ιδέα που μας άρεσε αλλά πως θα πούμε ότι είναι δική μας αν δεν την υπογράψουμε ως δική μας; Θέλει δύναμη ψυχής να αναγνωρίζεις το προβάδισμα του άλλου σε κάποιον τομέα. Θέλει δύναμη ψυχής να καταλαβαίνεις ότι έχεις την ελευθερία να εκφραστείς αλλά και ο άλλος έχει την ελευθερία να εκφράσει τη γνώμη του πάνω σε αυτό που έγραψες. Αυτό δεν είναι ούτε απειλή ούτε εξυπνάδα είναι ένα φυσικό συνεπακόλουθο, μια αναμενόμενη αντίδραση. Κάτι λες, κάτι καταλαβαίνει ο άλλος επικροτεί ή θίγεται, σε κάποιες περιπτώσεις ζυγίζει την πληροφορία και μένει αδιάφορος. Εκφράζεσαι κι εκφράζεται ♾ .

Επίσης θέλει δύναμη ψυχής να γράψεις ένα διφορούμενο «ήξεις αφήξεις» για να μη θίξεις.

Φεύγοντας από τα ηλεκτρονικά γραπτά πάμε τώρα στην ίσως αρχαιότερη μορφή γραφής που είναι οι τοιχογραφίες και εδώ δεν το λέω κολακευτικά αλλά για να δείξω το πρωτόγωνο της έκφρασης όσων γράφουν σε τοίχους και σε κτίρια, φυσικά χωρίς την άδεια των ιδιοκτητών και χωρίς την έγκριση του κοινού στο οποίο απευθύνονται. Το πιο αστείο  είναι ότι φωνάζουν να ακουστεί η ανάγκη τους για ελευθερία γράφοντας με κεφαλαία και καταπατώντας την ελευθερία των υπολοίπων να βλέπουν  τους φρεσκοβαμμένους ευπρεπείς και καλόγουστους τοίχους.
Μα πόση περισσότερη ελευθερία πια; Να μουντζουρώσετε όλο το Λουτράκι θέλετε;
Εν ολίγοις το συμπέρασμα είναι ένα:

Ο καθένας έχει την απόλυτη ελευθερία να εκφράζεται όπως θέλει στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος και οι κανόνες καλής συμπεριφοράς. Επίσης ο καθένας έχει την ελευθερία να παραβεί αυτούς τους νόμους και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς αλλά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τις ανάλογες αντιδράσεις.