Η επικαιρότητα είναι γεμάτη από ειδήσεις αηδιαστικές. Αντέχετε; Για να τις διαβάζετε προφανώς έχετε αποκτήσει ανοσία. Πάμε λοιπόν να σιχαθούμε παρέα. Ένας πατέρας βιάζει την 2 ετών κόρη του! Ένας σύζυγος σε μία φαινομενικά ιδανική οικογένεια δολοφονεί εν ψυχρώ τη σύζυγό του και μάνα του σχεδόν νεογέννητου παιδιού του, σκηνοθετεί το άλλοθι αγκαλιάζοντας την πεθερά του μπροστά στις κάμερες. Κάπου αλλού βιάζουν ένα κουτάβι! Αν είναι δυνατόν! Κι όμως είναι. Κάπου αλλού αποκεφαλίζουν μία γυναίκα για λόγους θρησκείας. Η ιστορία συνεχίζεται με βιασμούς αγοριών που περνούν τα σύνορα πολλές φορές παράνομα άλλες φορές με την κάλυψη φιλανθρωπικών οργανώσεων για να καταλήξουν να γίνουν αντικείμενο διεστραμμένων ορέξεων. Έχω κι άλλα θέλετε; Νέο κορίτσι δολοφονείται και η μητέρα του σε εκδήλωση βγάζει λόγο και παραλαμβάνει συγκινημένη το μεταπτυχιακό. Μια εκδήλωση αφιερωμένη στις γυναικοκτονίες. Υπάρχει και ορολογία βλέπετε…
Τώρα προκύπτει κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον, όπως διαβάζουμε στο πρώτο θέμα Στην Αθήνα η έκθεση «She’s gone» με ρούχα δολοφονημένων γυναικών, μεταξύ αυτών και της Τοπαλούδη. Πείτε με κυνική αν θέλετε, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πέρα από τον λαϊκισμό και την εκμετάλλευση του πόνου των ανθρώπων σε τι εξυπηρετούν όλες αυτές οι εκδηλώσεις;
Ποιον προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν; Ένας οποιοσδήποτε νορμάλ άνθρωπος διαφωνεί εξ’ ορισμού με κάθε είδους δολοφονία ή βιασμό.
Ένας ο οποίος θεωρεί νορμάλ τη δολοφονία ή προβαίνει σε τέτοιου είδους φρικτή πράξη εν βρασμώ ψυχής θα ευαισθητοποιηθεί από τέτοιου είδους εκδήλωση; Θα πει δηλαδή τι;” Άστο μωρέ δεν τη σκοτώνω τη σύζυγο είναι κακό τελικα, ας ζήσει”
Ποιο το νόημα λοιπόν;
