Το ξύλο δεν βγήκε απ’ τον παράδεισο
Το ξύλο ως μέθοδος τιμωρίας βλάπτει σοβαρά τα παιδιά και τη σχέση με τους γονείς τους. Διαβάστε τα αποτελέσματα μεγάλης έρευνας
Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, συνήθιζαν να λένε στο παρελθόν δάσκαλοι και κηδεμόνες, νομιμοποιώντας το ξυλοκόπημα ως αναπόσπαστο σκέλος της διαπαιδαγώγησης.
Δεν είναι υπερβολή ότι ακόμα και οι ήρεμοι γονείς εκνευρίζονται ορισμένες φορές και φτάνουν στο σημείο να θέλουν να δείρουν το παιδί τους. Κάποιοι αντιστέκονται στην παρόρμηση, κάποιοι όχι.
Ποιες είναι όμως οι επιπτώσεις της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά;
Ερευνητές από τα Πανεπιστήμιο του Τέξας και του Μίσιγκαν έκαναν μια ευρεία συστηματική ανασκόπηση ερευνών που έγιναν τα τελευταία 50 χρόνια για το θέμα. Σε όλες αυτές τις μελέτες συμμετείχαν περισσότερα από 160.000 παιδιά και πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη ανάλυση.
Η έρευνα έδειξε ότι το ξύλο στα παιδιά σχετίζεται με περισσότερα από 10 αρνητικά αποτελέσματα.
Βραχυπρόθεσμα, το χτύπημα βλάπτει τη σχέση μεταξύ του γονέα και του παιδιού και οδηγεί σε αντικοινωνική συμπεριφορά, κατάθλιψη, αυξημένη επιθετική συμπεριφορά και χαμηλή αυτοεκτίμηση των παιδιών.
Μακροπρόθεσμα, η έρευνα διαπίστωσε ότι η σωματική βία οδηγεί σε αντι-κοινωνική συμπεριφορά, ψυχικές ασθένειες και σε άγχος, αργότερα στη ζωή τους. Επίσης, οι ενήλικες που τους είχαν δείρει στην παιδική ηλικία, είχαν περισσότερες πιθανότητες να χρησιμοποιούν σωματική τιμωρία στα δικά τους παιδιά.
Το ερώτημα είναι ναι ή όχι στη σωματική τιμωρία και η απάντηση είναι απλή: Όχι.
Image result for ντε νίρο πατριός
Το αρνητικό μήνυμα της «ράβδου»
Το βασικό συμπέρασμα είναι πως «όταν οι γονείς χρησιμοποιούν σωματική πειθαρχία στα παιδιά τους δημιουργούν ένα μοντέλο συμπεριφοράς που λέει ότι με τη βία θα ελέγχουν και αυτά τη συμπεριφορά των άλλων», λέει η Jane Powers, ερευνητής στο πανεπιστήμιο Cornell.
Όπως εξηγεί η επιστήμονας, «το παιδί μαθαίνει να χρησιμοποιεί βία για να πάρει αυτό που θέλει. Ωστόσο αρκετοί γονείς στις ΗΠΑ εγκρίνουν και ασκούν σωματική τιμωρία διότι θεωρούν ότι βοηθά στην πειθαρχία των παιδιών τους».
Το θέμα είναι εκείνες τις φορές που τα επίπεδα εκνευρισμού χτυπούν κόκκινο οι γονείς πρέπει να βρίσκουν εναλλακτικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης του προβλήματος και να αποφεύγουν τη σωματική τιμωρία.
Υπάρχουν δύο στρατηγικές που αποδεικνύονται αποτελεσματικές.
Η μία είναι να σταματήσει για λίγο ο καυγάς μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Ο χρόνος είναι σύμμαχος.
Η άλλη είναι το χιούμορ, η συζήτηση, η ένδειξη κατανόησης και μετά οι συμβουλές και οι κανόνες που οι γονείς πρέπει να βάζουν και φυσικά να τηρούν και οι ίδιοι.
Το ξύλο πάντως ακόμη και αν κάποιοι λένε ότι τους έκανε καλό είναι μια παρωχημένη και αμφιβόλου αποτελέσματος μέθοδος.
