Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της… καταστροφής»
Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της… καταστροφής»
Πριν από 30 χρόνια, 18 του Οκτώβρη 1981, η Ελλάδα πανηγύριζε την Αλλαγή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου διέλυε την… επάρατη Δεξιά και με 48% πανηγύριζε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και την αλλαγή σελίδας στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας.
Πόσες ελπίδες είχε εναποθέσει ο ελληνικός λαός σ’ εκείνους τους πολιτικούς νέας γενιάς, στο Λαλιώτη, τον Ακη, το Σημίτη, τον Χαραλαμπόπουλο, τον Αλευρά, τον Κουλούρη, τον Απ. Κακλαμάνη και τόσους άλλους.
Πόσες απογοητεύσει λίγα χρόνια αργότερα, όταν η σημαία της Αλλαγής έγινε κουρελόπανο και όταν –για να συνδεθούμε με τα σημερινά- το ελληνικό χρέος είχε πολλαπλασιαστεί αφού ο… large Ανδρέας μοίραζε αφειδώς χρήμα.
Αυτά, όμως είναι ιστορία, στο παρόν τώρα.
30 χρόνια μετά το ΠΑΣΟΚ είναι στην εξουσία και… γιορτάζει τα 30χρονα της πρώτης εκείνης νίκης. Πώς τα γιορτάζει;
Με το γιό του Ανδρέα να έχει διαλύσει τη χώρα και τον κόσμο να φωνάζει «Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της… καταστροφής».
Τριάντα χρόνια μετά έχουμε μια πλήρη αντιστροφή. Τότε ο κόσμος ήλπιζε στον ανατέλλων ήλιο, περίμενε το καλύτερο για τη ζωή του. Κι ακόμη δεν είχε αλλοτριωθεί με τις θεσούλες που μοίραζε αργότερα ο Ανδρέας στο Δημόσιο, ούτε με τα θαλασσοδάνεια και τις επιδοτήσεις.
Στην εποχή μας ο κόσμος δεν περιμένει το καλύτερο, το χειρότερο περιμένει. Ο γιος του Ανδρέα, σε αντίθεση με τον πατέρα του, προσφέρει στον ελληνικό λαό το απόλυτο πιάτο καταστροφής. Σε δύο ημέρες καλεί τους βουλευτές να ψηφίσουν ένα νόμο ο οποίος, πέραν όλων των άλλων, έχει και το άρθρο 37. Την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων για τις οποίες κάποιοι έχουν δώσει αίμα. Πόσο περήφανος θα ήταν ο Ανδρέας για το γιο του.
Τι τραγική ειρωνεία. Ο “Γιωργάκης” έμεινε Γιωργάκης από τότε, από τη δεκαετία του 1980. Και γιορτάζει τα γενέθλια της μεγάλης νίκης του κόμματος που κληρονόμησε από τον πατέρα του, σβήνοντας κεράκια με τη διαπλοκή. Κάνοντας ραντεβού με τους εκδότες ικετεύοντάς να στηρίξουν μια πολιτική που διαλύει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης.
Φυσικά οι παραπαίοντες επίτροποι του συστήματος δεν θα του πουν όχι. Τους συμφέρει η πολιτική που συνθλίβει τα εργασιακά δικαιώματα.
18 Οκτώβρη του 1981: τα Κάρμινα Μπουράνα έσκιζαν τον ουρανό και τα τραγούδια του Λοίζου, του Ανδρεόπουλου, του Μαρκόπουλου έκαναν τον κόσμο να ανατριχιάζει. Εκείνη την ημέρα μπήκαν τα θεμέλια του μεταπολιτευτικού εκτρώματος της Ελλάδας. Μιας χώρας πνιγμένης στα σκάνδαλα, στη διαπλοκή, στα ρουσφέτια, στα πράσινα εργατικά συνδικάτα, στο «Τσοβόλα δώσε τα όλα», στη δημιουργία πολιτικών αστέρων όπως ο Ακης, ο Σημίτης και οι λοιποί.
18 Οκτώβρη του 2011, οι συνθέτες έχουν απαγορεύσει να παίζονται τα τραγούδια τους στις συνάξεις του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιωργάκης, που τη δεκαετία του ’80 δεν θα τον γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας αν δεν ήταν ο Ανδρέας (έκφραση του Κατσιφάρα), είναι πρωθυπουργός μιας χώρας υπό χρεοκοπία. Και δεν έχει ούτε μια στάλα ταλέντου να κληρονομήσει από τον πατέρα του. Δημαγωγός ο Ανδρέας αλλά είχε κότσια. Ο γιος ούτε δημαγωγός είναι, ούτε ρήτορας και δεν έχει και κότσια.
Τραγική ειρωνεία. Μια χώρα που στήθηκε έτσι όπως στήθηκε από τον Ανδρέα, καταρρέει στα χέρια του γιου. Όχι ότι ήταν μια καλά δομημένη και αξιόλογη χώρα, όχι ότι δεν χρειαζόταν αλλαγές. Αλλά, εδώ μιλάμε για τον “Εξολοθρευτή 1″.
Μελαγχολικά γενέθλια για τον προσωρινό ένοικο του Μαξίμου.
