Οι όροι του πολιτικού παιγνιδιού στην Ελλάδα έχουν αλλάξει
Οι όροι του πολιτικού παιγνιδιού στην Ελλάδα έχουν αλλάξει. Κι έχουν αλλάξει δραματικά…
Στο παρελθόν η Κυβέρνηση είχε να υλοποιήσει την «ατζέντα» της. Είτε αυτή είχε σχέση με όσα υποσχέθηκε προεκλογικά είτε όχι, πάντως κάποια βασική κατεύθυνση υπήρχε:
Ο Ανδρέας είχε πρόταγμα την «αναδιανομή». Ο Μητσοτάκης την «απαλλαγή». Ο Σημίτης την «ένταξη στο ευρώ» και την «Ολυμπιάδα του 2004». Ο Κώστας Καραμανλής την «επανίδρυση». Άλλοι τα κατάφεραν περισσότερο ή λιγότερο, άλλοι όχι. Πάντως όλοι κάπου το πήγαιναν από την αρχή…
Σήμερα η Κυβέρνηση Παπανδρέου, για άλλο εξελέγη (για να «μοιράσει λεφτά»), άλλο προώθησε («διεθνή διακυβέρνηση») και τώρα έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο. Την πηγαίνουν, ή μάλλον τη σέρνουν…
Και η Αντιπολίτευση στο παρελθόν, είχε κι αυτή ένα πράγμα στο μυαλό της: Να φθείρει την κυβέρνηση – να εκμεταλλευθεί και να κεφαλαιοποιήσει την φθορά διακυβέρνησης των αντιπάλων της – ώστε να κερδίσει τις (επόμενες) εκλογές.
Τώρα η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει να παλέψει σε τρία διαφορετικά μέτωπα:
Έναντι της κυβέρνησης, ώστε να αναδείξει την υπεροχή της δικής της πολιτικής.
Έναντι των δανειστών, οι οποίοι επιβάλλουν τους όρους τους, και πρέπει να αλλάξουν στάση, αλλιώς θα καταρρεύσει η Ελλάδα και οι ίδιοι μαζί της.
Και στο μέτωπο του εκλογικού σώματος, ώστε να του δημιουργήσει ελπίδα, εκεί που κυριαρχεί σήμερα η απελπισία που γίνεται οργή.
Από τα τρία αυτά μέτωπα, το πρώτο είναι το πιο εύκολο, το δεύτερο το πιο δύσκολο και πιο κρίσιμο, ενώ το τρίτο είναι το πιο καθοριστικό.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Και μερικές φορές αλληλοαναιρούμενα:
Δηλαδή ό,τι είναι «καλό» για την Αντιπολίτευση, προκειμένου να κερδίσει το λαό, είναι επιζήμιο έναντι των ξένων.
Κι ό,τι είναι «αποδοτικό» έναντι των ξένων, μπορεί να είναι καταστροφικό για την εικόνα της Αντιπολίτευση στο εκλογικό σώμα.
Κι ακόμα περισσότερο, η Αντιπολίτευση γνωρίζει πια, ότι από την ώρα που κερδίζει τις εκλογές δεν έχει περίοδο χάριτος ούτε μια μέρα!
Τα πάντα έχουν πια αντιστραφεί:
Παλαιότερα έλεγαν ότι «η εξουσία ενώνει το ΠΑΣΟΚ». Σήμερα η εξουσία – για την ακρίβεια αυτή η «εξουσία» – διαλύει το ΠΑΣΟΚ.
Παλαιότερα όλα υποτάσσονταν – για κυβέρνηση και αντιπολίτευση – στη διατήρηση ή ανάκτηση της εξουσίας. Σήμερα αυτό είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει.
Γιατί όποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση σήμερα ξέρει πως, αν κάνει το σωστό θα φθαρεί πολύ γρήγορα, κι αν δεν κάνει το σωστό θα ανατραπεί πολύ γρήγορα (και θα πέσει πολύ άσχημα).
Παλαιότερα, ο μεγαλύτερος «πονοκέφαλος» των κυβερνήσεων ήταν πώς να διατηρήσουν την εύνοια (ή τουλάχιστον τη μη εχθρότητα) της «διαπλοκής».
Σήμερα η δύναμη της διαπλοκής έχει πέσει κατακόρυφα. Τα ΜΜΕ που ήταν η «αιχμή του δόρατός της», σήμερα χάνουν συνέχεια – κυκλοφορίες, τηλεθέαση, διαφημιστικά έσοδα, προσωπικό.
Και οι Τράπεζες που ήταν από πίσω τους βουλιάζουν κι αυτές καθημερινά…
Ό,τι ίσχυε μέχρι πριν λίγο καιρό, για τη σωστή «αντιπολίτευση», δεν ισχύει πια!
Δεν αρκεί να φθείρεις την κυβέρνηση καθημερινά, ώστε να πάρεις τη θέση της μιαν ώρα αρχύτερα…
Αλλά ούτε και να περιμένεις να πέσει στην αγκαλιά σου ως «ώριμο φρούτο».
Τώρα πια, αν πάς «πολύ γρήγορα» μπορεί να καταρρεύσεις κι εσύ στην συνέχεια, ακόμα πιο γρήγορα…
Κι αν «αργήσεις», μπορεί να μην έχει νόημα πια, γιατί θα εκλεγείς πάνω σε ερείπια που θα κυβερνούν άλλοι…
Σήμερα η σωστή αντιπολίτευση πρέπει να κινηθεί κατά κύριο λόγο στα δύο άλλα μέτωπα:
Απέναντι στο λαό, για να του δώσει Ελπίδα και να τον ενώσει.
Κι απέναντι στους δανειστές, ώστε να ανακτήσει βαθμούς ελευθερίας, περιθώρια ελιγμών, δυνατότητα άσκησης πολιτικής. Γιατί ο ασφυκτικός «εναγκαλισμός» τους πεθαίνει τη χώρα, σκοτώνει την οικονομία της και διαλύει την κοινωνία της.
Για να επιτύχει το δεύτερο – να χαλαρώσει τον ασφυκτικό έλεγχο των δανειστών – πρέπει να κάνει τρία πράγματα:
– να τους πείσει ότι έχουν λάθος (ότι επιβάλλουν τη λάθος πολιτική)
– να τους εκβιάσει (ότι αν συνεχίσουν να βουλιάζουν την Ελλάδα, στο τέλος θα βουλιάξουν και οι ίδιοι)
– και να τους διασπάσει (να καταλάβουν κάποια απ’ όλα αυτά κάποιοι και να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους υπόλοιπους).
Τουλάχιστον δύο από τα τρία, ή και τα τρία!
Και τα τρία είναι ρεαλιστικά. Κι έχουν αρχίσει να συμβαίνουν:
Ακόμα και η Μέρκελ, μόλις προχθές διακήρυξε ότι αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει θα έχει δραματικό πρόβλημα ολόκληρη η ευρωζώνη!
Ήδη όλοι οι διεθνείς αναλυτές συμφωνούν, ότι σε περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, η ευρωζώνη θα χρειαστεί τουλάχιστον 2 τρισεκατομμύρια «ζεστά» για να διασωθεί. Κι αυτά δεν τα έχει κι ούτε μπορεί να τα βρει…
Συνεπώς, όσοι επιμένουν να κραδαίνουν τη «δαμόκλειο σπάθη» πάνω από τη κεφάλι της Ελλάδας, απειλούν ότι θα κόψουν τα… πόδια τους!
Μόνη της η Μέρκελ έδωσε στην Ελλάδα (και νομιμοποίησε για λογαριασμό μας) το επιχείρημα του «εκβιασμού»…
Ακόμα, οι Αμερικανοί έρχονται όλο και πιο πιεστικά και αξιώνουν από την «Ευρώπη» να κάνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτά που (δεν) κάνει ως τώρα. Κυρίως να δώσει ώθηση στην Ανάπτυξη και να ξεφύγει από την καταστροφική συνταγή στη μονομερούς λιτότητας.
Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Γκάϊντερ, πριν από λίγες εβδομάδες, είχε μια πολύ «ζωηρή» συνομιλία στη Βαρσοβία με τους ευρωπαίους ομολόγους του.
Η ίδια η Μέρκελ έχει συνεχείς «προστριβές» με τον Σαρκοζύ. Και παρ’ όλα αυτά δηλώνει η ίδια ότι πρέπει να προστεθεί σκέλος για την «Ανάπτυξη» στο πακέτο της Ελλάδας!
Σήμερα αρχίζουν και λένε τα αντίθετα απ’ όσα έλεγαν ως χθες και να εμφανίζουν αρκετές «ρωγμές» ανάμεσά τους.
Σωστή Αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι εκείνη που ενώνει τον Ελληνικό λαό και διασπά το μέτωπο των δανειστών (ή εκμεταλλεύεται τις «ρωγμές» ανάμεσά τους) για επιτύχει μεγαλύτερους «βαθμούς ελευθερίας» στην Πολιτική της αυριανής κυβέρνησης.
Η σημερινή κυβέρνηση κάνει τα ακριβώς αντίθετα: απόλυτα παραδομένη πια στην δίνη των εξελίξεων που η ίδια υποκίνησε, διασπά το λαό, υποτάσσεται στα κελεύσματα των δανειστών και δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει δυνατότητα κανείς να κάνει ο,τιδήποτε διαφορετικό…
Στυλοβάτες της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι πια οι εξής δύο ισχυρισμοί:
– «όλοι ίδιοι είναι»
– «κανείς δεν μπορεί να αλλάξει του μνημονιακούς όρους» (που έχουν ήδη αλλάξει ως τώρα αρκετές φορές και που οι ίδιοι οι δανειστές προεξοφλούν την αλλαγή τους ξανά στο άμεσο μέλλον).
Το πρώτο – «όλοι ίδιοι είναι» – ώστε να μην αναδειχθεί κανείς ως «εναλλακτική λύση». Να βουλιάξουν όλοι στην κυβερνητική απαξίωση. Να μην αλλάξει τίποτε!
Και το δεύτερο – «δεν υπάρχει περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης» – για να περάσουν πιο εύκολα οι εκβιασμοί της Τρόικας ίσα-ίσα τη στιγμή που οι ίδιοι οι δανειστές ομολογούν ότι αν καταστραφεί η Ελλάδα καταστρέφονται και όλοι οι άλλοι!
Όταν μια κυβερνητική προπαγάνδα φτάνει στο κατάντημα να εμφανίζει ως μοναδικό της «επιχείρημα» ότι το αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε είναι αξεπέραστο και οι άλλοι είναι το ίδιο «ξοφλημένοι» όσο η ίδια, τότε δεν σώζεται με τίποτε πια.
Ούτε η ίδια ούτε το καθεστώς που την εξέθρεψε και που είναι θεματοφύλακάς του…
Τελικά πολύ σημαδιακός μήνας αυτός ο Οκτώβριος…
Τον Οκτώβριο του 1917 έγινε η Σοβιετική Επανάσταση (Νοέμβριο με το νέο ημερολόγιο).
Τον Οκτώβριο του 1989 κατέρρευσαν το τείχος του Βερολίνου και μαζί τα σοβιετικά καθεστώτα στην Ευρώπη (μέσα στους δύο επόμενους μήνες είχαν σαρωθεί όλα).
Τον Οκτώβριο του 2011 καταρρέει το τελευταίο «σοβιετικό καθεστώς» στον κόσμο: το Ελληνικό!
(Μπορεί ο επιθανάτιος ρόγχος του να επεκταθεί κι ως το Νοέμβριο).
Σε όλες τις περιπτώσεις η «κατάρρευση» βιώθηκε ως οικονομική καταστροφή, αλλά αποδείχθηκε πολύ συχνά αφετηρία αναγέννησης.
Το ευτύχημα στην περίπτωσή μας είναι πως, θα γλιτώσουμε, όπως φαίνεται, τη «φάση Γιέλτσιν». Και θα πάμε κατευθείαν στη «φάση Πούτιν».
Ο πρώτος διέλυσε τα πάντα! Ο δεύτερος ανέσυρε τη χώρα του από τα ερείπια και την έκανε πάλι ισχυρή και πολύ υπολογίσιμη. Και πολύ γρήγορα…
Αν κρίνουμε το πόσο προσεχτικά πορεύεται, αλλά και πόσο αποφασιστικά κινείται την κατάλληλη στιγμή ο Αντώνης Σαμαράς, θυμίζει περισσότερο τον Πούτιν.
Το μόνο βέβαιο είναι πια ότι – με την αναπόφευκτη πλέον – χρεοκοπία και με κούρεμα τουλάχιστον 50% που έρχεται για το ελληνικό χρέος, δεν πάμε για αλλαγή κυβέρνησης. Πάμε για αλλαγή καθεστώτος!
Κι όταν πάμε σε καθεστωτική αλλαγή, τότε χρειάζεται τελείως διαφορετική «αντιπολίτευση». Γιατί δεν διώχνεις της κυβέρνηση που παραπαίει, γκρεμίζεις όλο το χθες και ταυτόχρονα χτίζεις το αύριο. Χωρίς να χάνεις το σήμερα…
Το έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις αρχές του 20ου αιώνα υπό δύσκολες συνθήκες.
Το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, υπό κρίσιμες συνθήκες.
Καλείται να το κάνει, πολύ σύντομα, ο Αντώνης Σαμαράς υπό συνθήκες πολύ πιο δύσκολες και πολύ πιο κρίσιμες.
Ο Θεός μαζί του!
Κι ούτε ψύλλος στον κόρφο του, εδώ που τα λέμε…
Ξέρω τις γνωστές – και εύλογες αντιρρήσεις:
Ποιούς έχει δίπλα του, ποια βαρίδια κουβαλάει κλπ… Όμως αλλαγές καθεστώτος θέλουν μοναχικούς ηγέτες. Ποιους είχε ο Βενιζέλος το 1919; Θυμάστε έστω κι ένα όνομα συνεργατών του τότε;
Ποιους είχε ο Καραμανλής το 1974 (πέρα από τον Αβέρωφ) τις πρώτες εβδομάδες της μεταπολίτευσης;
Το απλό ερώτημα είναι, αν ο Σαμαράς «το ’χει»…
Όχι αν είναι «αλάνθαστος». Γιατί ουδείς αλάνθαστος.
Αλλά αν έχει την ηγετικότητα, το πείσμα, την αποφασιστικότητα, τη γνώση, την αίσθηση κατεύθυνσης για τη χώρα, την εντιμότητα και το ανάστημα…
Ε λοιπόν, έχει δοκιμαστεί σε όλα αυτά. Κι όχι μία φορά…
Κι έχει αποδείξει ότι «το ’χει»!
Απ’ όλους τους άλλους που βλέπετε γύρω, ποιος άλλος «το ’χει»;
