Πήγαμε στο Πάρτι του Δουβλίνου για τη Νομιμοποίηση των Ναρκωτικών για 48 Ώρες
Οι φωτογραφίες είναι της Sarah Elizabeth Meyler
Απόψε έκανα πολλούς νέους φίλους. Είμαστε όλοι σε ένα υπόγειο στο κέντρο του Δουβλίνου, σε ένα αρκετά καλό μπαρ, το Turk’s Head. Είναι από τα μέρη που σερβίρει δύο μοχίτο για 15 δολάρια, τα οποία και αγοράζουν τύποι από γραφεία με ωραία άσπρα πουκάμισα και τουρίστες που δεν τους τράβηξαν τα φώτα του Temple Bar. Είναι από τα μέρη όπου καταλήγουν πολλά ραντεβουδάκια του Tinder και εκείνα τα πάρτι των γραφείων όπου τα πάντα ξεφεύγουν στο τέλος.
Απόψε, βλέπει κανείς άτομα να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, με τα μάτια γουρλωμένα, να αγκαλιάζουν τοίχους και αλλήλους. Δεν υπάρχει καμία διάθεση να κρυφτεί το πάρε-δώσε που λαμβάνει χώρα. Στις σκάλες έχει μαζευτεί ένα πλήθος κόσμου: κοπέλες που έχουν πιάσει την πάρλα και τύποι που μασάνε αόρατες τσίχλες, σφίγγουν τα χέρια τους και φωνάζουν ο ένας στον άλλον χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Οι περισσότεροι εδώ, αν όχι όλοι, είναι χαπακωμένοι, γιατί απόψε, με κάποιο μαγικό τρόπο, αλλά και με την βοήθεια του Enda Kenny, αυτό είναι νόμιμο.
Την Τρίτη το Εφετείο της Ιρλανδίας αποφάσισε πως ο νόμος του 1977 περί Κατάχρησης Ναρκωτικών Ουσιών δεν είχε πλέον ισχύ, λόγω του ότι οι προσθήκες δεν έγιναν με την έγκριση του Ιρλανδικού κοινοβουλίου. Αυτή η παράλειψη επέτρεψε προσωρινά την νομιμοποίηση ουσιών όπως το ecstasy, η κεταμίνη, τα μανιτάρια, η μεθαμφεταμίνη και ένα περίεργο ναρκωτικό που κάποιοι αποκαλούν Jeff. Έγιναν άμεσες κινήσεις για να τεθεί σε ισχύ νέος νόμος, αλλά μέχρι τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, η κατοχή ναρκωτικών ήταν νόμιμη.
Αυτό το νομικό παράθυρο, σήμαινε πως ο κόσμος έπρεπε να το γιορτάσει σύντομα, γιατί δεν είναι πολλές οι στιγμές που θα μπορείς να σνιφάρεις MDMA πάνω σε παγκάκια χωρίς να βρίσκεις τον μπελά σου. Κοινώς, αυτό το πάρτι έπρεπε να μετρήσει.
Ήταν πολύ βολικό λοιπόν που οι υπεύθυνοι του Turk’s Head πείστηκαν να δώσουν τον χώρο τους για ένα και μόνο βράδυ σε κάτι τύπους που έτρεξαν το Loophoole Pop Up Party.
Όταν φτάνουμε, το υπόγειο είναι ήδη γεμάτο από καμένους τύπους που ζητάνε νερό. Aναγνωρίζω άτομα από το σχολείο, από το κολέγιο, αλλά και από το Twitter. Επειδή μιλάμε για το Δουβλίνο, οι πάντες ξέρουν τους πάντες, πράγμα δύσκολο όταν κατεβαίνεις τις σκάλες, μιας και δέχεσαι επίθεση αγκαλιάς κάθε δύο βήματα.
Οι περίεργοι και αλητήριοι τύποι που πουλάνε χάπια στο πίσω μέρος του κλαμπ, φαντάζουν ακόμα πιο περίεργοι και αλητήριοι απόψε, προσφέροντας ψεύτικα χαμόγελα και κοιτάζοντας τους πάντες μέσα από μισόκλειστα μάτια.
Η ιστορία γύρω από αυτήν την βραδιά έχει κατακλίσει τα διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης, ενώ ένα μόλις βράδυ πριν ο κωμικός Blind Boy των Rubberbanditsμίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Newstalk 106, λέγοντας πως σκόπευε να γίνει κομμάτια και επιχειρηματολογώντας πως η απαγόρευση ουσιών είναι μια πολύ επιφανειακή λύση στο πολύ πιο περίπλοκο πρόβλημα της εξάρτησης.
Ο Blind Boy, πέρα από την όποια πλάκα, μιλάει σωστά. Στην σύγχρονη Ιρλανδία, η τάση για αυτοκαταστροφή ερμηνεύεται πολλές φορές ως μια μορφή δημιουργικότητας. Οι Δουβλινέζοι αισθάνονται περήφανοι που κατάγονται από μια «Dirty Old Town», όπου το να βγαίνεις και να γίνεσαι χάλια είναι ένα βασικό κομμάτι της ενηλικίωσής σου, μια πορεία που ανοίγει την πόρτα της εξάρτησης από ουσίες και αλκοόλ για πολλές οικογένειες. Παραδόξως, είναι μια ιστορικά κραταιά αντίληψη που οι κυβερνήσεις του τόπου ουδέποτε εμφανίστηκαν ικανές να αντιμετωπίσουν.
Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στο πάρτι -όπως κι εγώ άλλωστε- βρίσκονται στα τελευταία χρόνια της εφηβείας τους ή στα πρώτα χρόνια των 20κάτι τους και έχουν προλάβει έστω και σε αυτήν την νεαρή ηλικία να δουν την χώρα τους να έχει αλλάξει αρκετές φορές την γνώμη της σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τα ναρκωτικά. Έχουν υπάρξει «νόμιμα» magic mushrooms και χάπια, έχει υπάρξει η μόδα της μεφεδρόνης και η τελική απαγόρευσή της το καλοκαίρι του 2010 και τώρα αυτή η περίεργη ιστορία.
Οι οικοδεσπότες αυτού του πάρτι, είναι μια ομάδα από αδύνατα αγόρια με σκέητμπορντ που συνοδεύονται από κοπέλες με καλοσιδερωμένο μαλλί, καθώς και φανταχτερά φορέματα και τακούνια. Ό,τι πρέπει για την περίσταση. Ρωτάω αυτόν που φαντάζει ως αρχηγός τους, να μου πει πως αισθάνεται για το παράθυρο που άνοιξε χωρίς να το θέλει η κυβέρνηση.
«Δεν θέλω να θυμάμαι αυτήν την μέρα σε δέκα χρόνια από τώρα και να λέω πως την επόμενη πήγα στο γραφείο στην ώρα μου», μου λέει. «Το να πάρεις ναρκωτικά είναι επιλογή του καθενός και εγώ θέλω να διευκολύνω αυτήν την επιλογή».
Μας πασάρει σε έναν φίλο του που μας προσφέρει τρία Yellow Monkeys.
«Πιστεύω πως τα χάπια πρέπει να είναι παράνομα για να μην τα παίρνουν τίποτα χαμένοι», μου λέει κάποιος που στέκεται έξω από το πάρτι, γελώντας. Ένας πορτιέρης με έναν φακό αρχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς ψάχνει, μιας και όλα είναι νόμιμα. Υπάρχουν κάποιες ουσίες που δεν καλύπτει το νομικό παράθυρο; Μπορεί να διακρίνει ποια σκόνη είναι νόμιμη και ποια δεν είναι, με το μάτι;
Μια σακούλα κόκα έχει αρχίσει να κυκλοφορεί. Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που έχω δει κόκα να κυκλοφορεί τόσο δημόσια, με τέτοια ευκολία.
Ένας φίλος μου ο Luke σχολιάζει σχετικά πως «όλο αυτό σου θυμίζει πόσο πραγματικά εύθραυστοι είναι οι νόμοι».
Δεν έχει άδικο. Έχουμε συνηθίσει να μας πηδάνε οι κυβερνήσεις. Οι νόμοι περί έκτρωσης, περί των γάμων των ομοφυλφίλων, όλα αυτά απαιτούν δημοψηφίσματα για να αποσαφηνιστεί αν τα θέλουν πραγματικά οι κάτοικοι της Ιρλανδίας. Από την άλλη μεριά τα χάπια θα είναι και πάλι παράνομα σε μα μέρα, χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να ψηφίσουμε πάνω σε αυτό.
