Κλείνουμε τα μάτια. Στην καλύτερη περίπτωση, κοιτάμε αλλού. Προτιμούμε να μην πολυμιλάμε για αυτό. Να το σπρώχνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Και αν και δεν μας αρέσει να το παραδεχόμαστε, οι περισσότεροι, στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε ούτε να το σκεφτόμαστε. Δεν είναι, για εμάς, πραγματικότητα. Δεν μας αφορά. Νομίζουμε. Γιατί το AIDS αφορά όλους.
Από το 1981 μέχρι το 2007, περισσότεροι από 25 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει λόγω HIV – μία από τις μεγαλύτερες πανδημίες στην ιστορία (worldaidsday). Σήμερα, η επιστημονική πρόοδος γύρω από τη νόσο έχει οδηγήσει αυτούς τους αριθμούς σε υποχώρηση. Ακόμα και έτσι, μόλις το 2011, καταγράφηκαν 1.7 εκατομμύρια θάνατοι λόγω AIDS (UNAIDS World AIDS Day Report 2012).
Η UNAIDS υπολογίζει ότι 34 εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, έχουν τον ιό του HIV, αλλά, τραγικά, μόνο οι μισοί από αυτούς γνωρίζουν ότι είναι φορείς. Γεγονός που αποδεικνύει ότι ο κόσμος δεν έχει, ακόμα, ξεκάθαρη εικόνα γύρω από τον HIV και το AIDS και άρα, δεν είναι κατάλληλα εφοδιασμένος για να προφυλάξει τον εαυτό του και τους γύρω του.
Πολύ περισσότερο, δεν έχει τα σωστά εφόδια για να αποφύγει τον κίνδυνο να κάνει διακρίσεις και να στιγματίσει τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν με τον ιό και τη νόσο. Διακρίσεις που πηγάζουν από την άγνοια και το λανθασμένο στερεότυπο ότι οι φορείς του HIV και όσοι υποφέρουν από το AIDS είναι “απόκληροι”, “ένοχοι” ενός θανατηφόρου αμαρτήματος.
Μέχρι ενός σημείου, η αντίδρασή μας απέναντι στη νόσο είναι δικαιολογημένη. Μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με έννοιες όπως η αρρώστια και ο θάνατος. Έννοιες οι οποίες μας τρομάζουν και μας κάνουν να νιώθουμε ευάλωτοι. Είναι φυσιολογικό συναίσθημα ο φόβος. Αλλά οι άνθρωποι που ζουν με τον ιό του HIV, δεν έχουν ανάγκη από το φόβο μας, ούτε την αποστροφή μας.
“Έχω μάθει να ξεπερνώ τον στιγματισμό, υπερασπιζόμενος τα πιστεύω μου. Μιλάω για καθολική πρόσβαση σε ολοκληρωμένη υγειονομική περίθαλψη για όλους – χωρίς καμία μορφή στιγματισμού και διακρίσεων”, έλεγε ο Μάικλ από τη Νιγηρία, στην περσινή αναφορά της UNAIDS. Δεν είναι, όμως, όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί.
Κι εδώ έρχεται ο ρόλος του καθενός από εμάς. Μπορεί οι συζητήσεις για το AIDS να είναι δύσκολες, αλλά είναι και ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ο καθένας μας πρέπει να μπορεί να μιλήσει για το HIV/AIDS. Γιατί μόνο μέσα από τον διάλογο έρχεται η ενημέρωση και η γνώση που απαιτείται, για να αντιμετωπιστεί η επιδημία και να αποφεύγεται η περιθωριοποίηση των φορέων του HIV.
Οφείλουμε να εμπεδώσουμε ότι το AIDS δεν γνωρίζει διαχωριστικές γραμμές. Το φύλο, η φυλή, η κοινωνική τάξη και οι σεξουαλικές προτιμήσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο. Όλοι είμαστε το ίδιο ευάλωτοι απέναντί του. Αν βλέπουμε το AIDS σαν μία ασθένεια που αγγίζει μόνο τους “άλλους”, το πιθανότερο είναι να μην προσέχουμε τον εαυτό μας όσο πρέπει.
Και χειρότερα, μπορεί να οδηγηθούμε στην αντιμετώπιση όσων έχουν προσβληθεί από τον ιό του HIV σαν κάποιους που “πήγαιναν γυρεύοντας” και να καταλήξουμε στο εύκολο συμπέρασμα του “ας πρόσεχαν”. Εμείς πόσο “πάμε γυρεύοντας”; Τι κάναμε για να μην υπάρχει ούτε ένας που να πηγαίνει “γυρεύοντας”; Αυτό το αναρωτηθήκαμε;
Αν αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος, μπορούμε να κάνουμε πολλά. Πρώτα από όλα, προστατεύουμε τον εαυτό μας. Ρωτάμε, μαθαίνουμε, κάνουμε εξετάσεις. Έπειτα, μιλάμε σε άλλους, μεταδίδουμε τη γνώση, τους πιέζουμε να προσέχουν και οι ίδιοι. Κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα. Κυρίως, σεβόμαστε όσους είναι φορείς. Προσπαθούμε να τους καταλάβουμε.
Κανένας δεν ζήτησε να προσβληθεί από τον HIV. Και κανένας φορέας δεν ζητά τον οίκτο μας. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν αλλάζει όταν κτυπήσει η ασθένεια. Παραμένει ο ίδιος που ήταν και πριν. Με ενδιαφέροντα, συμπάθειες, αντιπάθειες, χιούμορ, χαρακτήρα, αξιοπρέπεια. Και όπως κάθε άνθρωπος, απαιτεί και αξίζει τον σεβασμό μας.
Μετά το ροζ του καρκίνου του μαστού και το μπλε του διαβήτη, ο πλανήτης θα καρφιτσώσει στο πέτο την κόκκινη κορδέλα, την 1η Δεκεμβρίου. “Ξεμπερδεύουμε” τόσο εύκολα; Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS είναι καλή ευκαιρία να στραφεί η προσοχή του κοινού στην επιδημία, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η μάχη τόσων εκατομμυρίων απέναντι στον HIV και το AIDS είναι καθημερινή.
Ειδικότερα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καταγράφηκε εντυπωσιακή αύξηση στα νέα κρούσματα του HIV, το 2011 και το 2012. Και αν και ο αριθμός για το 2013 παρουσίασε μείωση σε σχέση με τα προηγούμενα έτη (οι νέες μολύνσεις για το 2013 υπολογίζονταν σε 1000 από το ΚΕΕΛΠΝΟ) η κατάσταση πρέπει να προβληματίζει τον καθένα μας.
Tην εποχή που ο πλανήτης παλεύει για να έχει μειώσει τα κρούσματα της νόσου στο μισό, οι Έλληνες δεν πρέπει να αφεθούν αδύναμοι να την αντιμετωπίσουν, λόγω ανέχειας. Και εκείνοι που ζουν με αυτή, χρειάζονται, πέρα από κόκκινες κορδέλες, να νοιώσουν ότι δεν διαφέρουν, ότι είναι μέρος της κοινωνίας. Και κοινωνία είμαστε εμείς.
Πηγή: pathfinder.gr
