Όνειρο ζωής ήταν κάποτε το να τελειώσεις το σχολείο καθώς προτεραιότητα αποτελούσε η επιβίωση.
Επιλογή δεν υπήρχε, καθώς το χωράφι ή η ενασχόληση με τα ζώα αποτελούσε αναγκαστικό μονόδρομο. Αυτό φυσικά για τα αγόρια, αφού τα κορίτσια έμεναν στο σπίτι για να βοηθούν στις δουλειές. Η καλύτερη περίπτωση ήταν για τους λίγους που κατάφεραν να ολοκληρώσουν κάποιες τάξεις του Δημοτικού.
Όμως η γνώση χρόνο δεν κοιτά και όσοι πραγματικά την επιθυμούν τη βρίσκουν.
Τρανή απόδειξη 11 γέροντες του Πτωχοκομείου Ηρακλείου Κρήτης, που αν και σε νεαρή ηλικία δεν τα κατάφεραν και αναγκάστηκαν να βγουν στη βιοπάλη τελικά στην Τρίτη ηλικία έδωσαν μία ακόμα μεγάλη μάχη και την κέρδισαν.
Έγιναν πάλι μαθητές, έκατσαν και πάλι στα θρανία, σε ηλικίες από 63 έως 94 ετών! Και απέκτησαν και οι 11 απολυτήριο Δημοτικού… Για το πείσμα, για το «θέλω», για τα εγγόνια που τους έκαναν καζούρα. Και αυτό είναι μόνο η αρχή… Γιατί στο Πτωχοκομείο, πλέον, 30 – 40 γέροντες παρακολουθούν μαθήματα αλφαβητισμού και ανάγνωσης από δασκάλα που επιλέγει για αυτούς κείμενα της Κρητικής λογοτεχνίας τα οποία οι «μαθητές» και κατανοούν και αγαπούν.
Ενενήντα τεσσάρων ετών σήμερα η Ειρήνη Μαυρογιαννάκη, από τις Γωνιές Μαλεβυζίου, πήγε στο Δημοτικό Σχολείο ένα-δυο χρόνια. «Μετά -όπως αφηγείται στο cretalive.gr- με πήρε ο μπαμπάς μου, που είχε δυο κατσίκες, να τις προσέχω. Τότε δεν υπήρχε καιρός για σχολείο, υπήρχε πείνα. Εγώ κρατούσα κι ένα τσουραδάκι να μαζεύω χορταράκια να τα πηγαίνω στη μάνα μου να μου τα ψήσει. Άλλη εποχή, πολλή δυσκολία».
Πηγή: pathfinder.gr
