Οι καλοί τρόποι στην παραλία. Savoir vivre de plage

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ

1. Η παραλία – μικρή ή μεγάλη, προσπελάσιμη ή δύσβατη – παραμένει, σε γενικές γραμμές, ένας τόπος αναψυχής για πεζούς και λουόμενους. Oι χιλιάδες μηχανές και τα 4Χ4 που ακροβολίζονται πάνω στην ακτογραμμή, σύρριζα στο κύμα, είναι ένα κακόγουστο ελληνικό έθιμο που δείχνει απλώς πως το κιτς πεθαίνει τελευταίο.

2. Το περπάτημα στην παραλία πρέπει να γίνεται με τρόπο φυσικό και άνετο, κι όχι σαν επίδειξη ισχύος του Μετροπόντικα, με παράπλευρη ρίψη μπάζων. Μπότες, αρβύλες και ψηλοτάκουνα mules, προφανώς, δεν υπηρετούν αυτή τη λογική.

3. Ακόμα και στην πιο πολυσύχναστη παραλία, το savoir vivre απαγορεύει να απλώσετε την πετσέτα σας σε απόσταση μικρότερη/ίση του τετραγωνικού από τον διπλανό σας– σε αντίθετη περίπτωση ο μέσος, φυσιολογικός άνθρωπος θα νιώσει πως η απρόσμενη εγγύτητα τον απειλεί, διότι, πρώτον, δεν κάνατε και μαζί φαντάροι (εκείνος πήγε Ναυτικό) και δεύτερον, θέλει να φύγει με την παρέα που ήρθε.

ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ

4. Η πείρα χρόνων λέει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο -και μαζί τραγικό- από τον άνθρωπο που κάνει στη θάλασσα αυτό που κανονικά θα ‘πρεπε να προορίζεται για το rest room και – το χειρότερο-  νομίζει πως κανείς δεν το καταλαβαίνει  (Αχ Μήτσο μου, μια ζεστούλα ένιωσα, λες να περνάει από δω το Γκαλφ Στριμ;) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, τελεία και παύλα.

5. To ότι ήρθατε ξαφνικά σε επαφή με πολύ αλατόνερο, είναι μια έκπληξη, σύμφωνοι, το ξέρατε  όμως, από την αρχή πως στη θάλασσα υπάρχει πάντα αυτό το ρίσκο. Μην πλένεστε, φτύνετε με θόρυβο, καθαρίζετε τη μύτη η/και τ’ αυτιά σας εκεί που οι άλλοι απλώς κολυμπούν.

ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

6. Ο λόγος που κανείς δεν φοράει μάσκα και βατραχοπέδιλα στο τραπέζι του φαγητού είναι γιατί κάθε χώρος έχει την αποστολή και τη λειτουργικότητά του. Στην κουζίνα τρώμε. Στην παραλία κολυμπάμε και ΔΕΝ τρώμε – όχι πάντως πλήρη γεύματα τεσσάρων πιάτων, ή μυστηριώδη, βρωμερά σκευάσματα που ανασύρονται μέσα από ερεβώδη τάπερ και συνοδεύονται από την ιαχή “Γιωργάκηηηηη, έλα, φαϊ”.

ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΕΣ

8. Κοινό και κριτική συμφωνούν σε ένα πράγμα: ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς εκείνο το απίστευτα εκνευριστικό πλονγκ- πλονγκ- πλονγκ που παράγεται από το μπαλάκι ρακέτας. Αν παρά ταύτα είστε ένας αδιόρθωτος homo sportivus, δώστε διέξοδο στην αστείρευτη ενέργειά σας είτε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της παραλίας – αν υπάρχει- είτε σε μια γωνιά απομακρυσμένη από το κυρίως σώμα των λουομένων, που περιμένουν με αγωνία να αποσυρθεί το φρίσμπι για να ξεμυτίσουν απ’ το ανάχωμα.

9. Στην κατηγορία “αθλοπαιδιές” συγκαταλέγεται και το – φαινομενικά άκακο- τάβλι ιδίως αν το κάθε game συνοδεύεται από ουρλιαχτά,κρατς, μπαμ, τακ, τακ τακ, τακ το πούλι, φτού πάλι ντόρτια ήφερα, δεν παίζεσαι αδελφάκι μου, τι ζάρι είναι αυτό σήμερα….

10. Η επιστήμη υποστηρίζει πειστικά πως ο ήχος “ιν, ιν ιιιιιιιιιινννννν, βρρρρρμπμπ” του jet- ski είναι ό,τι χειρότερο έχει ακούσει ο άνθρωπος κι έχει επιβιώσει για να το περιγράψει – μην το αναπαράγετε. Οσο για το σλάλομ στα ρηχά κι ανάμεσα στους κολυμβητές απαγορεύεται δια νόμου, παρότι οι ίδιοι οι skiers ισχυρίζονται πως έτσι “χαλάει όλο το fun”.

ΘΟΡΥΒΟΣ

11. Είναι σαφές πως σε κάθε κοινωνική συνάθροιση, ιδίως όταν είναι τόσο μαζική, ο τόνος και η ένταση της ομιλίας προδίδουν την ευγένεια και το ήθος αυτού που μιλάει. Αρα,  δε συνεννοούμεθα με την υπόλοιπη παρέα μας με κραυγές, ούτε ουρλιάζουμε στον Γιωργάκη (του προηγούμενου παράδειγματος) να τσακιστεί να βγει από τη θάλασσα – δυό ώρες είναι μέσα, δεν παπάριασε;

12. Δεν “χώνουμε τέρμα” Παντελίδη, για να απολαύσουμε το “άζμα” απ’ τα ηχεία του i-pod  με την ατράνταχτη πεποίθηση πως έχουμε καλύψει τα μουσικά γούστα της πλειοψηφίας  και κυρίως δ), δεν κάνουμε φωναχτά κουτσομπολιό και κριτική, τύπου “κοίτα, κοίτα κυτταρίτιδα που έχει αυτή” (δάχτυλο).

13. Η χρήση κινητού τηλεφώνου στην παραλία επιτρέπεται, αλλάμόνο εφόσον αυτή είναι αθόρυβη. Επιλέξτε τη χαμηλή ένταση κουδουνίσματος και μιλήστε χαμηλόφωνα γιατί υπάρχει πάντα η μακρινή πιθανότητα ο διπλανός σας να μην ενδιαφέρεται  να μάθει πως ο Μπάμπης σάς τα φοράει με μια Ουκρανή, αλλά τι να κάνετε, δίνετε τόπο στην οργή, βλέπεις είναι στη μέση και τα παιδιά.

14. Και κάτι ακόμα: μην ποστάρετε διαρκώς εκατομμύρια, σαδιστικά ευτυχισμένα selfies, στη λογική του “κοίτα- πόσο- καλά- περνάω- στα- εξωτικά- Παλούκια Σαλαμίνας-  την- ώρα- που- εσύ- πήζεις- στο γραφείο”. Δεν είναι ευγενικό. Κι επιπλέον, κυκλοφορεί μια φήμη πως ευτυχία μπορεί να υπάρξει και off camera. Περίεργο, αλλά αληθινό.

ΕΡΩΤΑΣ

15. Αν και δόξασε την πατρίδα μας στα πέρατα της οικουμένης, το τρίπτυχο “sea, sun, sex”, καλύτερα μη γίνεται ταυτόχρονα και δημόσια, πάνω στην καυτή άμμο/ψάθα/ξαπλώστρα. Επίσης, όταν, μετά από ένα τέταρτο αθώων –τάχα- τριψιματακίων στα ρηχά, τραβάτε κατά τα βραχάκια, όλη η παραλία ξέρει ακριβώς τι πάτε να κάνετε.

16. Το φλερτ on the beach επιβάλλεται. Τα όριά του, είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

(Σ.Σ. Παράθεση βιβλιογραφίας: Για το θέμα αυτό,  ο Χρήστος Ζαμπούνης γράφει πως “ένας κύριος μπορεί και πρέπει να είναι επίμονος αλλά όχι φορτικός”. Και “μια κυρία οφείλει να κάνει γνωστές τις προθέσεις της εγκαίρως”, όχι μετά από το δέκατο σφηνάκι κέρασμα στο beach bar.)

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

17. Οι γνώστες λένε πως η ουσία του savoir vivre είναι η φροντίδα και ο σεβασμός – και τα δύο, ξεκινούν πρώτα από μας. Είναι έκφραση καλών τρόπων το να φροντίζει κανείς το σώμα του, να μην το εκθέτει απροστάτευτο στον ήλιο ή να σέβεται την αισθητική του συνόλου. (Πράγμα που, λίγο-πολύ, ξαναρίχνει στο τραπέζι το καυτό θέμα: υπέρβαρη με μαγιό μπραζίλιαν και tattoo στα οπίσθια VS κάγκουρα που σκάει στην παραλία στις 2 η ώρα και τσαμπουκαλεύεται με το beach boy γιατί δε βρίσκει ξαπλώστρα ελεύθερη – ψηφίστε το χειρότερο…)

19. Το θέμα του topless και του γυμνισμού καλό είναι να κρίνεται κατά περίπτωση – ό,τι αποτελεί family tradition στο Paradise, στη Μύκονο, μπορεί να είναι εκδήλωση πρωτοφανούς χυδαιότητας στο εξωτικό Πόρτο Ράφτη.

20. Μια άλλη γενικόλογη συμβουλή είναι πως η στάση του σώματός μας δεν πρέπει να αποκαλύπτει ανατομικές λεπτομέρειες γνωστές μόνο στον οικογενειακό μας γιατρό. Επίσης – σημαντικό –απαγορεύονται τα πασπατέματα και τα ξυσίματα. Ξέρετε πού.

ΚΑΙ 3 ΓΕΝΙΚΑ TIPS

* Το ότι οι επιδόσεις σας στην κολύμβηση και τις καταδύσεις είναι ασύλληπτες κι από ένα καπρίτσιο της μοίρας δεν σας πήραν στην Ολυμπιακή αποστολή, δεν σας δίνει το δικαίωμα να “μεταχειρίζεστε” τη θάλασσα ως ιδιωτική πισίνα. Αποφύγετε καλύτερα το show off στην ακροθαλασσιά, ιδίως δε αυτό που εσείς αποκαλείτε “χαριτωμένα παιχνίδια με το νερό” και οι άλλοι “το τσουνάμι που χτύπησε την Ινδονησία τον Δεκέμβρη του ‘04”.

* Αντιμετωπίστε το ενδεχόμενο η επιλογή σας με- το- ζώο- μαζί- στην-παραλία να μη γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από τους φοβικούς συνανθρώπους σας, που δεν επιθυμούν να κολυμπήσουν παρεούλα με τον κεφάτο Αζόρ, ούτε θα χαρούν ιδιαίτερα να τον δουν να διασχίζει αμέριμνος – πατ, πατ, πατ, πλατς – την ψάθα, την πετσέτα, το μαγιό τους για να σας φέρει πίσω π.χ. ένα παπούτσι. (Παπούτσι;;;)

* Τα “δημόσια ντους” είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει το επίθετο “δημόσιος”, και όχι μια σπάνια ευκαιρία για να κάνετε την τουαλέτα σας, λούσιμο, μάσκα μαλλιών, αυτιά, αποτρίχωση, πετσάκια ή να περάσετε βαφή – μπαίνει που μπαίνει το καζάνι για την οικογένεια- την ώρα που οι υπόλοιποι λουόμενοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να ξεπλυθούν. Τηρήστε το άγραφο time code.