Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Ταμάκι Σάιτο, πολλά παιδιά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σχολείο και στη συνέχεια αποτραβιούνται! Μάλιστα οι περισσότεροι χικικομόρι ανήκουν στη μεσαία τάξη, είναι σχεδόν πάντα αγόρια, ενώ η ηλικία κατά την οποία επιλέγουν την κοινωνική απομόνωση είναι τα 15 έτη!
Σήμερα η μέση ηλικία των χικικομόρι έχει αυξηθεί από τα 21 στα 32 έτη.
Ο ψυχίατρος τονίζει ότι οι νέοι αυτοί δεν είναι τεμπέληδες, όπως τους κατηγορούν πολλοί, αλλά πάσχουν από έντονες κοινωνικές φοβίες.
Επισήμως, ο αριθμός των «χικικομόρι» φτάνει τους 700.000!!!
Ωστόσο, ο Ταμάκι Σάιτο εκτιμά ότι -καθώς είναι ένα φαινόμενο που πολλοί κρατούν κρυφό- ο πραγματικός αριθμός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο.
Ο Χίντε είναι ένα παιδί χικικομόρι και τα προβλήματα άρχισαν όταν εγκατέλειψε το σχολείο. «Άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου και οι γονείς μου με κατηγορούσαν που δεν πήγαινα στο σχολείο. Η πίεση αυξήθηκε» έχει δηλώσει στο BBC.
«Σταδιακά, φοβόμουν να βγω έξω και να συναντήσω κόσμο. Και ύστερα δεν μπορούσα καν να βγω από το σπίτι» λέει.
Στη συνέχεια σταμάτησε να επικοινωνεί και με τους γονείς του. Για να τους αποφύγει, κοιμόταν στη διάρκεια της ημέρας και έμεινε ξάγρυπνος όλο το βράδυ.
«Μέσα μου πάλευαν ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα» λέει.
«Η επιθυμία να βγω έξω, η οργή κατά της κοινωνίας και των γονιών μου, η λύπη για την κατάστασή μου, ο φόβος για το τι θα συνέβαινε στο μέλλον και η ζήλεια κατά των ανθρώπων που ζουν κανονικές ζωές».
Δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν για τη δημιουργία μιας χαμένης γενιάς.
Ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης συνδέει την αύξηση των χικικομόρι με την οικονομική φούσκα και την ύφεση της δεκαετίας του 1990.
Ήταν τότε που πολλοί Ιάπωνες κατάλαβαν ότι οι καλοί βαθμοί στο σχολείο και μια θέση στο πανεπιστήμιο δεν θα τους εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας για μια ζωή! Αντιθέτως, πολλοί μπορούσαν να ελπίζουν μόνο σε μερική απασχόληση.
Μήπως σε ένα παρόμοιο σημείο έχουμε φτάσει και εμείς στην Ελλάδα;
Οι ψυχολόγοι επιμένουν ότι χρειάζεται ένα δίκτυο υποστήριξης, καθώς και θεραπεία, προκειμένου ένας χικικομόρι να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Σήμερα ο Χίντε εργάζεται για λίγες ώρες. Τον βοήθησε ένας οργανισμός στο Τόκιο που έχει φτιαχτεί για άτομα που θέλουν σιγά-σιγά να βρουν τον δρόμο προς τα έξω.
