Μάνος Ελευθερίου: Σαν σήμερα, το 2018, έφυγε από τη ζωή

Χωρίς να το καταλάβεις
κάθεσαι και γράφεις.

Αντί να πας στο θέατρο, στον
κινηματογράφο, στο ποδόσφαιρο,
λες: ”Εγώ θα κάτσω να γράψω.”

Και κάθεσαι και γράφεις.
Και σου γίνεται χούι.

Έχω νιώσει πολλές πίκρες
στη ζωή μου. Έχω δεχτεί πολλά βέλη.

Τις πληγές μου τις χρησιμοποιώ
στα τραγούδια μου, τα οποία είναι
αυτοβιογραφικά τα περισσότερα.

Γράφω για να βγάλω τα εσώψυχά μου.
Γράφω δύσκολα.

Γράφω ένα δίστιχο ή ένα τετράστιχο
κι ύστερα περιμένω τη θεία έμπνευση
για να συνεχίσω.

Ήμουν και τυχερός. Σπουδαίοι
συνθέτες τα πήραν στα χέρια τους
και τα ανέδειξαν.

Εργάστηκα σε εκδοτικό οίκο
επί σαράντα χρόνια.

Πώς νομίζεις παίρνω
τη συνταξάρα των εξακοσίων ευρώ;

Και πάλι καλά να λέω…
Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν
διακόσια πενήντα ευρώ.

Μετάνιωσα που δεν έγραψα λαικά,
ερωτικά τραγούδια ενώ μπορούσα.

Δε θα έμενα στο νοίκι. Θα είχα
εξασφαλίσει τουλάχιστον αυτό.

Θα ήθελα να ήμουν ηλεκτρολόγος
ή μηχανικός. Να έχω χρήματα.

Έμαθα να ψευτογράφω.

Δεν ξέρω τι άλλο πια
μπορώ να κάνω για να επιβιώσω.

Μια κοπέλα που διάβασε το βιβλίο μου,
μού έστειλε έναν τενεκέ λάδι.
Ας είναι καλά.

Με χαροποιεί ένα καλό βιβλίο,

ωραίοι άνθρωποι που είναι
δίπλα μου και επικοινωνώ,
μια καλή κουβέντα.

Σου λέει η γειτόνισσα,
το βραδάκι, για παράδειγμα:

”άντε καλό ξημέρωμα.”
Τι ωραίο που είναι αυτό ε;

Για σκέψου το.
”Να έχεις καλό ξημέρωμα.”
Τί ωραία ευχή.

Όταν ξυπνάω το πρωί
κάνω το σταυρό μου που επέζησα
και άλλη μια νύχτα και λέω:

”Δόξα σοι ο Θεός, ζούμε,
να δούμε τί θα κάνουμε και σήμερα.”

Πίνω το καφεδάκι μου και ξεκινάω
να παλεύω με τις άδειες σελίδες.

Μπορεί να γράψω δέκα σελίδες
και να μείνουν τρεις προτάσεις.

Η χαρά έρχεται όταν διαπιστώνεις
ότι με αυτές τις τρεις προτάσεις
κάτι πέτυχες.

Είμαι πολύ κουρασμένος.
Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι πάσχω
από μία ανίατη νόσο: το γήρας.

Όταν πεθάνω
δε θα με θάψουν στο χώμα.

Θα με κάψουν.
Το έχω γράψει και στη διαθήκη μου.

Δε θέλω να υπάρχει
τίποτα απολύτως από μένα.

Θα υπάρχουν τα τραγούδια μου,

να τα ακούει ο κόσμος
και να τα τραγουδά.

”Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας,

Στα χρόνια της υπομονής
δε μας θυμήθηκε κανείς,

Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη,

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς,

Οι ελεύθεροι κι οι ωραίοι
ζουν σε κάποιες φυλακές,

Ναύτης βγήκε στη στεριά
για περιπολία,

Ο χάρος βγήκε παγανιά
μεσ’ στη δική μου γειτονιά,

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές,

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα,
η ξενιτειά τα βρήκε αδελφωμένα,

Χρόνια μετά κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που ‘ρθες για να μη βραχείς,

Το τρένο φεύγει στις οκτώ
ταξίδι για την Κατερίνη,

Στων αγγέλων πάμε,
πάμε τα μπουζούκια…

Μάνος Ελευθερίου

Σαν σήμερα,
το 2018, έφυγε από τη ζωή.