Ποίημα για την γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους

Μου ζήτησε ένας φίλος αναγνώστης  να τοποθετηθώ για το θέμα της γυναικοκτονίας στους  Αγίους Αναργύρους. Ίσως να θεωρήσετε ανάρμοστο το να εκφράζομαι με ομοικαταληξία για ένα τόσο θλιβερό θέμα, αλλά πιστέψτε με μου βγήκε αυθόρμητα και το άφησα ποίημα. Αναφέρεται στο δράμα της κάθε καταπιεσμένης γυναίκας που το κρύβει κάποιες φορες ακόμα και από τον εαυτό της .

Τι αναζητά σε μία σχέση μια  ψυχή

Ψάχνει ασφάλεια, αγάπη, εμπιστοσύνη

Εισπράττει όμως τελικά την ανοχή,

Την καταπίεση σε μια μοιραία δίνη

Η βία είναι λεκτική, σωματική:

Να νιώθει σπιτι της ότι δεν έχει σπιτι

Να νιώθει σπιτι της λες κι είναι φυλακή

Να νιώθει ότι η ζωή δεν της ανήκει

Να ξέρει πως ακολουθεί ξυλοδαρμός

Με ένα χαμόγελό του όμως, να ξεχνάει

Και πριν να κλείσουν οι πληγές ελπίζει πως

Ο χαρακτήρας του θ’ αλλάξει, που θα πάει

Κι έτσι ανέχεται ξανά τις προσβολές

Αλλάζει εστίαση και ζει για όσο ζει

Σε μια ψευδαίσθηση αγάπης κι απειλές

Σε μία σχέση που αγαπάει όσο μισεί

Ώσπου μια μέρα σε μια δύσκολη καμπή

Σαν μια κραυγή του ενστίκτου αυτοσυντήρησης

Τολμά να κάνει τη μεγάλη αλλαγή

Φεύγει να ζήσει, ν’ αναλάβει τις ευθύνες της   

Μακάρι όμως να ‘ταν όλα τόσο απλά

Και να ξεμπέρδευε για πάντα  απ´τα δεσμά του

Μόνο που ο  δήμιος συνεχώς την κυνηγά

Γι αυτόν δεν είναι αγάπη, αλλά το θήραμά του

Ώσπου την πρώτη Απρίλη, ειρωνικό

Ήτανε νύχτα  λίγο πριν τις δέκα

Ζητά βοήθεια από μια αστυνομικό

Μα η γυναίκα αυτή δεν σώζει μια γυναίκα

Ναι μια γυναίκα, μία αξιωματικός

Δεν ένιωσε καμιά ανησυχία

Απ’ ότι φαίνεται δεν νιώθει γενικώς

Αφού η ενσυναίσθηση δεν μπαίνει  στα πτυχία

Την άφησε απροστάτευτη να βγει

Μα αυτή δεν πρόλαβε να φτάσει ως τη γωνία

Γιατί σφαγιάστηκε με μίσος και οργή

Έξω απ την Αστυνομία. Τι ειρωνεία!

Η βία είναι σχετική και δεν αρκεί

Να τιμωρείς με φυλακή  τους παραβάτες

Φταίει η παιδεία , η ξεπεσμένη ηθική

Κι η μάνα που έτσι μεγαλώνει τα παιδιά της

Ελίνα Φανίδου

3/4/2024