Το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν όντως λάθος του συστήματος! Λάθος του συστήματος και ο σταθμάρχης.
Πέρασε το πρώτο μουδιασμένο σοκ και η νύχτα που νιώθεις ένα βάρος που σε ξυπνάει και προσπαθείς να θυμηθείς τι κακό σε βρήκε, που συνειδητοποιείς ότι το κακό δεν βρήκε εσένα αλλά σε επηρέασε βαθιά σαν να το έπαθαν δικοί σου άνθρωποι. Γιατί άραγε με σόκαρε τόσο αυτό το περιστατικό στα Τέμπη; Τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν άδικα κάθε μέρα, απολύτως άδικα και απρόσμενα! Μάλλον επειδή διαπιστώνω ότι από θαύμα δεν με αφορά, από θαύμα δεν ήταν κάποιος δικός μου στο τρένο, ίσως η δίδυμη αδερφή μου που ταξιδεύει πάντα με τρένο και προσπαθούσε εδώ και καιρό να με πείσει για την άνεση και την ασφάλειά του. Δόξα τω Θεώ η δίδυμη αδερφή μου δεν ήταν σε αυτό το τρένο αυτή τη φορά, πολλές προηγούμενες ήταν. Αυτή τη φορά ήταν όμως τα δύο δίδυμα κορίτσια με την ξαδέρφη τους που είχαν όνειρα, υπέροχη ανοιξιάτικη διάθεση, προσμονή της επιστροφής και πολλά πολλά σχέδια για το μέλλον. Κι αυτά τα κορίτσια και όλοι οι επιβαίνοντες. Δόξα τω Θεώ που δεν ήταν η αδερφή μου. Αυτό το Δόξα τω Θεώ που λέω με κάνει να αισθάνομαι ντροπή και θυμό. Πως μπορώ να λέω Δόξα τω Θεώ επειδή δεν μ’ άγγιξε άμεσα το δράμα των ανθρώπων; Ζητάω αμέσως συγνώμη και προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό μου με μια ανάλυση της κατάστασης. Τι έχουμε λοιπόν; Ένα τυχαίο λάθος; Ή μήπως κατά λάθος δεν έχει συμβεί τόσα χρόνια κάτι ανάλογο; Μάλλον αυτό.
Γιατί θεωρούσαμε δεδομένη την ασφάλεια σε έναν φορέα του κρατικού συστήματος – του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος – που διαχειρίζεται, συντηρεί, λειτουργεί και υποτίθεται ότι εκσυγχρονίζει το σιδηροδρομικό δίκτυο; Γιατί εμπιστευόμασταν μια ελλιπή συντήρηση των υποδομών, με τις προμήθειες συστημάτων ασφαλείας που όλοι λίγο πολύ υποθέτουμε πως γίνονται χρόνια τώρα και πως συντηρούνται στον δημόσιο τομέα;
Πάμε παρακάτω: Φανταστείτε τώρα τον σταθμάρχη βάρδιας του ΟΣΕ Λαρίσης, μετακλητό υπάλληλο του υπουργείου Παιδείας, που ανέλαβε σταθμάρχης πρόσφατα!!!!! Αυτόν τον βολεμένο με τα κατάλοιπα της αλαζονικής δημοσιοϋπαλληλικής συμπεριφοράς, της αρπακολλατζίδικης συμφεροντολογικής προσέγγισης, ενός εργαζόμενου χαμηλού επιπέδου παιδείας που όμως επιπλέον διέπεται από την έπαρση που του δίνει μια θέση “εξουσίας” και η σιγουριά της μονιμότητας. Σαν να τον ακούω τώρα να λέει “Φεύγεις, φεύγεις” με φωνή γεμάτη βεβαιότητα για το αλάθητό του, με φωνή που δεν σηκώνει αμφισβήτηση.
Κάποιοι τον υπερασπίζονται και λένε ότι ήταν ανθρώπινο λάθος. Δίκιο έχουν κι αυτοί. Ανθρώπινο λάθος είναι το λάθος στην οργάνωση. Ανθρώπινο λάθος είναι το πάντρεμα του Δημόσιου και του Ιδιωτικού τομέα στη διαχείριση των σιδηροδρόμων με τις γνωστές παθογένειες και των δύο.
Σας φαίνεται λογικό τη στιγμή που σε ένα αεροπλάνο για παράδειγμα υπάρχουν 2 πιλότοι για να βρίσκεται πάντα κάποιος σε εγρήγορση, παρά τα υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας του αεροπλάνου, σε μία θέση αποφασιστικής σημασίας για την πορεία του τρένου να βρίσκεται ένας άνθρωπος;;;;;; Μόνο ένας και μόνο άνθρωπος. Ούτε Θεός ούτε υπολογιστής, ούτε καν ένα σύστημα ασφαλείας για μια κάποια κάλυψη. Ένας και μόνο άνθρωπος τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι άνεργοι ή και εργαζόμενοι που σε κάποια ξεχασμένη από τον Θεό υπηρεσία τακτοποιούν τα ντοσιέ πρώτα χρονολογικά, μετά με βάση τις σελίδες και μετά με βάση τη σκόνη που μάζεψε το κάθε ντοσιέ, την ίδια στιγμή ένας και μόνο άνθρωπος, αμφιβόλων ικανοτήτων όπως αποδεικνύεται, αποφασίζει για το αν θα ξανασυναντηθούν συγγενείς και φίλοι, αν θα γίνει το κορίτσι από την Πάφο οδοντίατρος, αν θα σωθεί και θα γίνει ήρωας ο Ανδρέας Αλικανιώτης, που θα προτιμούσε να μη χρειαζόταν να το ζήσει και να το περάσει όλο αυτό. Τραγική φιγούρα είναι και ο σταθμάρχης, δεν φταίει που είναι έτσι όπως είναι, που είναι λάθος του συστήματος, δεν φταίει που η φυλακή όσα χρόνια και να φάει, δεν θα τον κάνει να μπορέσει να κοιμηθεί ήσυχα ποτέ ξανά.
Ελίνα Φανίδου
