Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πέθανε μόνος του και τον βρήκαν μέρες μετά
Είναι θλιβερό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, που όλοι τον θέλαμε να ήταν πατέρας μας, όταν πέθανε ήταν μόνος και ξεχασμένος. Κανείς δεν πήρε είδηση ότι πέθανε. Τον βρήκαν μέρες μετά.
Είναι τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, που όλοι τον θέλαμε να ήταν πατέρας μας, όταν πέθανε ήταν μόνος και ξεχασμένος. Κανείς δεν πήρε είδηση ότι πέθανε. Τον βρήκαν μέρες μετά…..
Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μόνος, καθότι άγαμος και πέθανε στις 13 Απριλίου 1984. Βρέθηκε στο σπίτι του, λίγες μέρες αργότερα. Προς τιμή του, ο Δήμος Διακοφτού τοποθέτησε την προτομή του στην παραλία του δήμου. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έκανε πολλές αγαθοεργίες, κυρίως στην περιοχή όπου γεννήθηκε, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (12 Ιουλίου 1912 – 13 Απριλίου 1984) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με μεγάλη γκάμα, μια και διακρίθηκε τόσο σε κωμωδίες όσο και σε δραματικούς ρόλους. Το 1968 βραβεύτηκε με το βραβείο των Ελλήνων κριτικών για την ταινία «Το κανόνι και το αηδόνι» ενώ λίγο πριν πεθάνει είχε προλάβει να ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας και σπούδασε στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή την έκανε με Σαίξπηρ, παίζοντας τον ρόλο του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ. Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε μέχρι το 1941. Συνολικά για 46 χρόνια, ερμήνευσε και έπαιξε στους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής του.
Πρώτη του ταινία ήταν, το 1947, τα «Παιδιά της Αθήνας». Συνολικά έπαιξε σε 136 ταινίες όλων των ειδών τους ρόλους. Από Κωμικούς μέχρι δραματικούς και από ιστορικούς μέχρι τύπους του υποκόσμου. Στην ζωή του υπήρξε περιπετειώδης τύπος και πολύ γυναικάς. Συνήθιζε μάλιστα να λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου για τις κατακτήσεις του: «την βλέπεις αυτή την καράφλα; Πόσες τρίχες λείπουν; Κάθε μια τρίχα είναι και μια ικανοποιημένη γυναίκα».
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος σε τρεις ηλικιακές φάσεις της ζωής του
Όταν οι φίλοι και οι γνωστοί του τον ρωτούσαν γιατί δεν παντρεύτηκε με καμία από τις συντρόφους του, εκείνος απαντούσε: «Εγώ ροχαλίζω πολύ, ποια γυναίκα θα με ανεχτεί;». Όταν τον ρώτησε ο Αλέκος Σακελάριος απάντησε: «εγώ να παντρευτώ; Δεν πάω να πνιγώ καλύτερα;». Ήταν ο γυναικοκατακτητής που δεν παντρεύτηκε ποτέ, αν και σεβόταν και θαύμαζε πολύ τις γυναίκες. Γι’ αυτό ήταν πάντα διακριτικός και προσπαθούσε να κρύβει τις σχέσεις του, ώστε να μην εκθέτει τις συντρόφους του. Ακόμα και όταν έβγαινε έξω μαζί τους, προσπαθούσε να πηγαίνει σε μέρη που δεν ήταν πολυσύχναστα.
Μεγαλώνοντας ο Παπαγιαννόπουλος απέκτησε αδυναμία στις νεαρότερες κοπέλες. Για να είναι σίγουρος ότι δε θα δημιουργήσει πρόβλημα σε κάποια, όταν έβγαιναν τις σύστηνε πάντα ως ανιψιές του. Άλλωστε ήταν και αρκετά νέες σε ηλικία- πολλές από τις οποίες ήταν νεαρές ηθοποιοί. Και πάντα προσπαθούσε να τις βοηθήσει και ζητούσε από τους σκηνοθέτες «ένα μικρό ρολάκι για την ανιψιά του».
«Ούτε ωραίος είμαι, ούτε τον γόη κάνω και δεν σέρνονται οι γυναίκες πίσω μου. Εξ’ άλλου δεν είναι σωστό να κάθεται κανείς και να αραδιάζει κατακτήσεις». Την τακτική αυτή ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του, κάνοντας όλους όσους τον γνώρισαν να μιλούν για έναν γνήσιο τζέντλεμαν….
Πέθανε ολομόναχος, στο διαμέρισμά του στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στις 13 Απριλίου του 1984.
