Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μια αληθινή σημερινή διδακτική ιστορία στην Παναγία τη Γιάτρισσα στο Λουτρακι.
Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ δεν έχει σκοπό να συνετίσει αφ’ υψηλού και να υποδείξει συμπεριφορές· ποια είμαι εγώ για να το κάνω εξάλλου; Πιο πολύ το αφηγούμαι για να κάνω τον κόσμο αν μπορέσω λίγο πιο ανεκτικό και ανθρώπινο. Τα συμπεράσματα τα αφήνω για σας.
Βρισκόμαστε στη σειρά για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας της Γιάτρισσας, άλλοι μιλώντας στο τηλέφωνο, άλλοι σκεπτόμενοι τα δικά τους, άλλοι προσευχόμενοι σιγά-σιγά, άλλοι πιάνοντας σειρά για λογαριασμό κάποιων που δεν μπορούσαν να σταθούν. Κάποια στιγμή περνάει από το πλάι τοίχο – τοίχο μία νερή security και ακολουθούν δύο άτομα μία γυναίκα κι ένα κορίτσι που προσπερνάνε τη σειρά για να προσκυνήσουν. Ένα κύμα αντίδρασης σηκώνεται στο πλήθος που περιμένει. Ακούγονται ατάκες του στιλ «κι εμείς περιμένουμε να προσκυνήσουμε», «η σειρά είναι για όλους» κι άλλα τέτοια όμορφα. Χριστιανοί τώρα, έτσι; Που αγαπάνε τον πλησίον τους, σωστά;
Τότε μία πολύ πολύ σιγανή απάντηση τους έβαλε όλους (εκτός από μία κυρία που δεν συγκινήθηκε) στη θέση τους. Η γυναίκα που συνόδευε το κορίτσι ψέλλισε: «είναι ΑμεΑ», σιγά-σιγά για να μην το ακούσει το κορίτσι που συνόδευε. Δεν ξέρω, εγώ και τώρα που σας το περιγράφω πάλι ανατρίχιασα.
Το πως εκφράζει ο καθένας τα θρησκευτικά του συναισθήματα, το πόση πίστη, ευλάβεια και κατάνυξη νιώθει την ώρα που πάει να προσκυνήσει σίγουρα είναι ένα προσωπικό και υποκειμενικό στοιχείο, αλλά εδώ διακρίνω κάτι πέρα απο αυτό, έλλειψη ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς.
