Μίρκα Παπακωνσταντίνου: «Όταν ακούω: μα έχω κι εγώ φίλους gay, γίνομαι έξαλλη»
«Δεν σε τρελαίνει εσένα αυτό; Δεν είναι ομοφοβικό αυτό; Τι λες μωρέ; Σοβαρά!». Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου δε διστάζει να δηλώσει τις απόψεις για το ζήτημα της «ομοφοβίας».
Στο έργο που βασίζεται στο ομότιτλο best seller μυθιστόρημα της Μάρας Μεϊμαρίδη, το οποίο είχε μεταφερθεί με επιτυχία και στην τηλεόραση, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου υποδύεται τη μάγισσα Αττάρτη.
Εκεί η Παπακωνσταντίνου δεν δίστασε να τοποθετηθεί στα ζητήματα της «διαφορετικότητας» και της «ομοφοβίας» με αφοπλιστική αμεσότητα.Σας μεταφέρουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Πολύ συχνά σ΄αυτό εδώ το περιοδικό χρησιμοποιούμε τον όρο “διαφορετικότητα”. Εσείς πώς ερμηνεύετε αυτόν τον όρο;
Δεν μου αρέσει καθόλου. Με εκνευρίζει. Τι θα πει διαφορετικότητα; Είσαι ψηλός, είσαι αδύνατος, είσαι χόντρος, μαύρος, λευκός, gay, straight, κίτρινος. Στο τέλος όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί που είναι περιττό να το επισημαίνεις. Είναι κι αυτό μια ταμπέλα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να βοηθάει σε ένα επίπεδο διεκδικήσεων. Αλλά αν το δεις και λίγο φιλοσοφικά, πόσο μπορείς να διεκδικήσεις κάτι που υπάρχει έτσι και αλλιώς στη φύση; Για να στο πω πιο απλά, δεν μου αρέσει ο όρος διαφορετικότητα γιατί διακρίνει. Αυτή τη στιγμή εσύ είσαι gay εγώ straight και; Ποιος από τους δυο μας είναι ο διαφορετικός; Κανείς. Όχι πες μου, για να καταλάβω…
Στόχος δεν είναι να δημιουργηθεί κάποια διάκριση, αλλά να τονισθεί η ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έτσι το έχω και εγώ στο μυαλό μου. Και να τονισθεί επίσης ότι μιλάμε για τις ζωές μας που είναι πάντα δίπλα δίπλα, που άλλοτε είναι παράλληλες και άλλοτε τέμνονται μεταξύ τους. Μαζί συμπορευόμαστε. Αυτή είναι η κανονικότητα. Γι΄αυτό και εκνευρίζομαι πολλές φορές, όταν ρωτούν έναν άνθρωπο για την ομοφυλοφιλία και τρέχει να δηλώσει: “μα έχω κι εγώ πολλούς φίλους gay”. Δεν σε τρελαίνει εσένα αυτό; Ότι τι; Είναι gay αλλά τους κάνει παρέα και το δηλώνει; Δεν είναι ομοφοβικό αυτό; Τι λες μωρέ; Σοβαρά! Κάθε φορά που το ακούω γίνομαι έξαλλη. Μπορεί να έχει πει το χειρότερο και για να το μαζέψει πετά αυτή την ατάκα. Με τρελαίνει.
Τι ρόλο έχει παίξει η ομοφυλοφιλία στη ζωή της Μίρκας Παπακωνσταντίνου;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό που με ρωτάς. Ίσως γιατί ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το αποτινάξω ποτέ από επάνω μου, όπως κάνουν οι περισσότεροι που φοβούνται ή που θέλουν να το κατακρίνουν. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι έχω φίλους gay (γέλια), όπως δεν σκέφτηκα ότι έχω straight. Δεν με προβλημάτισε ποτέ κάτι, ώστε να έρθω σε θέση να το διαχειριστώ με κάποιον τρόπο. Δεν ήταν θέμα για εμένα. Ακόμα και όταν το έβλεπα να γίνεται θέμα από άλλους, γελούσα με τον τρόπο που το διαχειρίζονταν ή εκνευριζόμουν.
Δηλαδή;
Για παράδειγμα, θυμάμαι κάτι φίλες μου καλλιεργημένες που μιλούσαν για τα παιδιά τους και έλεγαν «πω πω δε θα ήθελα να γίνει το παιδί μoυ gay». Εγώ τότε τις ρώτησα «γιατί» και μία μου απάντησε «γιατί δε θέλω να είναι δυστυχισμένο». Εκνευρισμένη αναρωτήθηκα «πώς γίνεται να είναι περισσότερο δυστυχισμένο από εμένα που είχα κάποιες σχέσεις και που δεν οδήγησαν πουθενά ή από εσένα που έχει χωρίσει…» ποια η διαφορά δηλαδή; Η μοναξιά δεν διακρίνει. Έχω ακούσει ακόμα και τη φράση «θα το σκότωνα». Και μιλάω για καλλιεργημένους ανθρώπους. Πολύ συχνά με κατηγορούν και μου λένε. Πολύ την άνετη μας κάνεις. «Δεν είμαι άνετη, ρεαλίστρια είμαι».
