Ακούστε το τραγούδι «Βήματα μοιραία» σε στίχους του Γιάννη Κολλιάκου, ερμηνεία Ελένης Δήμου, μουσική Χρήστου Νικολόπουλου

Μια συνάντηση 3 ταλαντούχων καλλιτεχνών, από αυτούς που σήμερα δύσκολα πλάθονται, είναι καλλιτέχνες «παλιάς κοπής», δημιουργήματα πολυετούς μουσικής παιδείας με ακούσματα, πάθος γι’ αυτό που κάνουν και καλλιέργεια. Πρόκειται για ανθρώπους μύθους ο καθένας στον δικό του χώρο, ανθρώπους με αδιαμφισβήτητο ταλέντο και πορεία αξιοζήλευτη που έκαναν και οι τρεις τραγούδι την έμπνευση του στιχουργού Γιάννη Κολλιάκου, ναι ενός παιδιού με καταγωγή από την Περαχώρα που αφιέρωσε τη ζωή του στο ελληνικό τραγούδι, διέπρεψε και κέρδισε την εκτίμηση σημαντικών προσωπικοτήτων της ελληνικής μουσικής σκηνής, τέτοιων προσωπικοτήτων που και μόνο καλημέρα να σου πουν νιώθεις ευτυχισμένος.

Ακούστε παρακάτω το νέο τραγούδι «Βήματα μοιραία» σε στίχους του Γιάννη Κολλιάκου, ερμηνεία από τη βελούδινη σπάνια φωνή της Ελένης Δήμου σε μουσική του κορυφαίου Χρήστου Νικολόπουλου. Πριν το ακούσετε όμως διαβάστε τα λόγια ψυχής που μοιράστηκε μαζί μας ο στιχουργός Γιάννης Κολλιάκος για την πηγή έμπνευσής του που ήταν η αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη :

Ένα τραγούδι για τη Μαλβίνα.
Ένα τραγούδι για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, για τη
µοναξιά του χωρισμού.

Χρήστος Νικολόπουλος, Ελένη Δήµου, Γιάννης Κολλιάκος:
Τρεις διαφορετικές γενιές ενώθηκαν για να δημιουργήσουν το «Βήµατα µοιραία» ή,
αλλιώς, το «Στην οδό Θεµιστοκλέους».

«Με τη Μαλβίνα Κάραλη γίναμε φίλοι όχι γιατί βρέθηκα αρκετές φορές προσκεκλημένος στις εκποµπές
της, ούτε γιατί µιλούσε ιδιαίτερα τιµητικά για µένα. Με τη Μαλβίνα γίναµε φίλοι γιατί είχε τη σπάνια
ικανότητα να διακρίνει το αυθεντικό και το αληθινό µέσα σε κάθε τραγούδι.
Όταν ο Γιάννης Κολλιάκος – ως πρωτοεμφανιζόμενος στιχουργός, στην προκειμένη περίπτωση – µου έστειλε
τους στίχους που είχε γράψει για αυτήν, ήθελα µε κάθε τρόπο να γράψω ένα τραγούδι όπως ακριβώς θα το
ήθελε κι εκείνη: πηγαίο και αληθινό.
Με τη ζεστή και ξεχωριστή φωνή της Ελένης Δήµου, της στέλνουµε ένα ουράνιο µουσικό ευχαριστώ».
Χρήστος Νικολόπουλος

«Με τη Μαλβίνα Κάραλη υπήρχε αμοιβαίος θαυμασμός και αλληλοεκτίμηση από την εποχή που µε είχε
καλέσει στις εκπομπές της, πρώτα στην ΕΡΤ κι έπειτα στο Seven-X. Χειμαρρώδης και αληθινή σε κάθε
µας κουβέντα, µε είχε τιμήσει µε τα λόγια της αλλά και με τις πράξεις της.
Η Μαλβίνα ήταν µια γυναίκα-σύµβολο. Την έχω µέσα µου ολοζώντανη να µου µιλάει για όσα αγαπούσε και
για όσα είχε συνδέσει µε τα τραγούδια µας. Μου λείπει η αυθεντικότητά της και ο ευθύς χαρακτήρας της.
Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια και να μου χαρίσει τελικά ο Γιάννης Κολλιάκος τους πρώτους του
στίχους, τους εξαιρετικά μελοποιημένους από τον σπουδαίο Χρήστο Νικολόπουλο, ώστε να μου δοθεί
η ευκαιρία να την τιμήσω, κι εγώ με τη σειρά μου, με αυτό το όμορφο τραγούδι».
Ελένη Δήμου

«Στην οδό Θεµιστοκλέους· ακριβώς εκεί πρωτοείδα, κατά τα εφηβικά μου χρόνια, τη Μαλβίνα Κάραλη
να περπατάει βιαστική, τυλιγμένη µέσα στο µαύρο της παλτό, να στρίβει προς την Κωλέττη και να µπαίνει
στις Εκδόσεις Αστάρτη. Η όψη της αυτή στιγμάτισε από τότε τη μνήμη και την καρδιά μου.
Χειµώνα και πάλι, σε ένα παγκάκι των Εξαρχείων μετά από κάποια χρόνια, η σκέψη της μετουσιώθηκε σε
λέξεις. Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν σε ένα μπλε τετράδιο, που βρέθηκε τυχαία, την κατάλληλη στιγμή, στο
σακίδιό μου. Το σκισμένο εκείνο χαρτί βιαστικά παραχώθηκε σε ένα βιβλίο που τότε δεν αποχωριζόμουν
ποτέ: “Πιο πολύ, πιο πολλοί”.
Τα χρόνια που πέρασαν έφεραν και πήραν έρωτες, φίλους, αγάπες, με μόνη σταθερά στις συζητήσεις μας
τα κείμενα και την προσωπικότητα της Μαλβίνας Κάραλη.
Σε µια τέτοια συζήτηση µε την – από χρόνια φίλη µου και μία από τις πιο λατρεμένες φωνές της Μαλβίνας –
Ελένη Δήµου, έδωσα τους στίχους που είχα γράψει για τη Μαλβίνα.
Η ιδέα να προτείνουµε στον Χρήστο Νικολόπουλο να γράψει τη µουσική, έναν άνθρωπο που η Μαλβίνα
αγαπούσε βαθιά, ήταν απολύτως σωστή κι ο ίδιος ανταποκρίθηκε άµεσα.
Η Μαλβίνα του έρωτα, η Μαλβίνα της µουσικής, η Μαλβίνα του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού.
Η ευαισθησία και η αυθεντικότητα του Χρήστου Νικολόπουλου μαζί με τη µοναδική ερµηνεία της
Ελένης Δήμου – τύχη κι ευλογία σε αυτό μου το ξεκίνημα – έντυσαν τα λόγια του πρώτου μου αυτού
τραγουδιού, το οποίο και αφιερώνω στην ιερή κι ακριβή της μνήμη».
Γιάννης Κολλιάκος

Φωτογραφία: George Kalfamanolis
Εξώφυλλο: Στέφανος Ζαχαράκης

Ελένη Δήμου Eleni Dimou
Μοιραία βήματα
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος Χρήστος Νικολόπουλος
Στίχοι: Γιάννης Κολλιάκος

ENOPXHΣTPΩΣH – ΠPOΓPAMMATIΣMOΣ- KIΘAPEΣ: ANTΩNHΣ ΓOYNAPHΣ Antonis Gounaris
MΠOYZOYKI- MΠAΓΛAMA: ΘANAΣHΣ ΠETPEΛHΣ
HXOΛHΨIA: Tony Furman – Studio Portes
MIΞH – Mastering: AKHΣ ΓKOΛΦIΔHΣ Akis Golfidis

Στην οδό Θεμιστοκλέους
με το βήμα μου βαρύ
έχω λυπη για του τέλους
την απρόσμενη στιγμή
στον καθρέφτη της ψυχής μου
έχω μείνει μοναχή
τόση αγάπη πήραν όλοι
και μου χάρισαν σιωπή.

Είναι δύσκολο να βγάζεις
τη ζωή σου βόλτα μόνη
είναι δύσκολο, σκληρό
και το κορμί κρυώνει
είναι δύσκολο
να έχεις τον εαυτό σου για παρέα
με τσιγάρα συντροφιά
και με βήματα μοιραία.

Στην οδό θεμιστοκλέους
βγήκα μήπως και σε δώ
μες στ’αγέρι φοβισμένη
και στο μαύρο μου παλτό
στο παγκάκι θα καθήσω
λίγο έτσι να σκεφτώ
αν στο σπίτι θα γυρίσω
ή αν θα ψάξω να σε βρω.

Γιάννης Κολλιάκος

Στη Μαλβίνα Κάραλη