Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών (26 Ιουνίου) ένας φίλος μου θύμισε ότι κάποτε είχα γράψει ένα ποίημα για τους ανθρώπους που έχουν εξάρτηση από ουσίες και με προέτρεψε να το ξαναδημοσιεύσω. Ελπίζω να συμφωνείτε:
Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς
Που έχουν νιώσει πως είναι να πέφτεις
Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς
Το φωνάζει ο κάθε ευεργέτης
Συζητήσεις κάνει πολλές
Που έχουν στόχο να βοηθήσουν
Εθισμένες, χαμένες ψυχές
Που παλεύουν να ξαναγυρίσουν…
Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς
Λέει κάποιος που δείχνει να ξέρει
Μα αντί να το συζητάς
Φτάνει απλά να απλώσεις το χέρι
Δε χρειάζεται να του γελάς
Φτάνει μόνο να πιάσεις το βλέμμα
Τίποτε άλλο δε θέλει από μας
Τίποτε άλλο δε θέλει από σένα
Ελίνα Φανίδου
4-5-2010.
